Queenstown en parachutespringen

Aan onze dierbare familie en vrienden!

Hoe gaat het in ons dierbare landje aan de andere kant van de Oceaan? Alles gaat zo maar stilletjes door bij jullie….. maar eigenlijk hopen we stiekumpjes dat wanneer wij straks weer terug hopen te komen dat er niet al te veel veranderd is… Maar goed, wij snappen ook dat em dat waarschijnlijk niet gaat worden. Hier verloopt verder alles prima… We zijn ondertussen helemaal gewend aan het reilen en zeilen op de farm en (helaas) zijn onze laatste vrouwelijke manieren zo’n beetje verdwenen. Afgelopen week zijn we verhuisd naar het huis van Alex en hebben daar een kamertje verovert waar we ons nu gesetteld hebben. Tuurlijk, we missen ons oude huis nog wel, maar hier is het ook best te vertoeven. En bovendien is dit huis in een nieuwere staat en dat is altijd mooi meegenomen. We hebben nu een prachtige keuken zodat we ons heerlijk kunnen uitleven met onze kook-en bakkunsten!

Laat ik jullie wat vertellen over ons laatste vrije vakantiedagen. We hadden de afgelopen week 3 (i.p.v. 2 ) dagen vrijaf van de farm zodat we wat meer tijd hadden om verder het Zuider-eiland in te trekken. Inmiddels hadden we al een bestemming gevonden: Queenstown zou onze volgende vakantiestemming worden. Queenstown is een supertoeristische stad waarbij je, als je het met een bezoek vereert, zeker niet moet vergeten om een dikke, volle buidel mee te nemen. Maar daarentegen er is daar dan ook zoveel te doen en zijn er zoveel manieren om je geld uit te geven, dat het geen gek idee is om wat spaargeld thuis te laten. Voor ons was het eigenlijk de eerste keer dat we écht wat gingen doen zodat we het dit keer niet zo nauw namen met wat we uitgaven.

Van onze baas hadden we wat foldertjes gekregen over alle activiteiten die we in Queenstown konden doen. Werkelijk waar van alles, zo gek als je maar kon bedenken! Van creatieve- hilarische- sfeervolle-sportieve tot zeer spannende activiteiten. Bijna iedereen raadde ons dan ook aan om Queenstown zeker een keer te bezoeken. Nou ja, niet één keer maar minstens wel een paar keer, zeiden ze erbij, want aan één keer hebt je waarschijnlijk niet genoeg. Wij zijn ondertussen tot diezelfde conclusie gekomen en hebben inmiddels Queenstown voor een tweede keer in onze planning zitten!

Maandag zijn we van ons huis vertrokken. Het was ongeveer een 2.5 uur rijden vanaf ons huidige plaatsje. Heerlijk drie dagen vrij! We hadden dit keer best lang gewerkt dus we waren wel toe aan een beetje relaxtijd. Toen we Queenstown bereikten genoten we van de aanblik die de stad ons gaf. De stad lag prachtig verscholen tussen enorme hoge bergen en aan de voorkant van de stad strekte zich een schitterend, mooi, groenblauw meer uit. Op het meer was het een drukte van belang. Bootjes schoten heen en weer en zaten vol met blij kijkende mensen. Waarschijnlijk toeristen die genoten van een boottochtje op een zomerse vakantiedag. Het was ook prachtig mooi weer om in een bootje te gaan varen maar omdat wij ondertussen al twee keer met de baas waren gaan varen besloten wij om ons geld ergens anders aan te besteden. We hadden al een dag voor paardrijden gereserveerd en voor de andere 2 dagen zouden we nog bekijken wat gingen doen. Eerst maar es lekker op ons gemak het stadje gaan bekijken. Het winkelcentrum was voornamelijk op toerisme gericht. De winkelstraten waren voor de helft gevuld met shops vol leuke souvenirs. Wij hebben ons in ieder geval wel vermaakt die middag. Aan het eind van de middag hebben we bij de backpackers een kamer geboekt voor de nacht en zijn we lekker op tijd naar bed gegaan.

De volgende dag zouden we gaan paardrijden. We gingen op tijd weg want we moesten nog een uurtje rijden naar de plaats van bestemming. Op het plekje waar we zouden gaan paardrijden hebben ze ook een gedeelte van de film ‘de Lord of the Rings’ gemaakt en dat zegt wel wat over de omgeving. Het was in één woord schitterend! Ruige natuur met tussendoor stromende beekjes, hier en daar stenen lagen grote stenen, bomen en niet te vergeten de bergen. In de eerste plaats konden we ons adres niet zo snel vinden. We moesten het hier en daar een paar keer vragen maar uiteindelijk vonden we onze plaats van bestemming. We boden onze excuses aan omdat we te laat waren, maar het bleek niets uit te maken want we waren zelfs nog de eersten van de groep. De anderen hadden het namelijk ook niet kunnen vinden en waren nog onderweg. Gelukkig, dat viel weer voor ons. We gingen ons alvast gereed maken voor de rit. Helm op, laarzen aan en we moesten bij de receptie doorgeven hoeveel ervaring we hadden met paardrijden en daarna werden we in niveaus verdeeld. Voor wij werd het niveau 4. Ik had namelijk maar één keer van mijn leven op een paard gezeten. Marlies had niveau 1 omdat zij wel degelijk ervaring heeft met paarden en een goede ruiter is. Ze heeft zelf een paard in bezit gehad maar moest die helaas afstaan toen ze naar Gouda ging. Je kunt wel voorstellen Marlies was helemaal in haar sas toen ze de paarden zag. Ik had ook veel zin in om een ritje te gaan maken. Gelukkig hoefden we niet lang te wachten op de anderen. Toen we uiteindelijk allemaal voorbereid waren kregen we allemaal een paard toegewezen. Ik kreeg een paard met een heel eigenwijs karakter. Het paard vond zich namelijk heel belangrijk waardoor ik steeds voorop in de groep moest gaan rijden. (waarschijnlijk omdat ze in de film: ‘The trackers’ had gespeeld. Ze voelde zich daarom iets belangrijker dan de rest van de paarden waardoor de andere paarden haar een beetje uit de weg bleven.) Uiteindelijk zat ik dan hoog en veilig, trots op mijn trotse paard! En daar gingen we. Marlies liep achter mij en had een iets wat pittiger paard om op te rijden. Voor mij liep de gids en zij leidde ons de weg. Stapvoets vervolgden we met z’n allen onze tocht te paard. Heerlijk was het! We gingen over kleine paadjes, snel stromende riviertjes, heuveltje af, heuveltje op! Het was puur genieten. Op een gegeven moment gingen we oefenen met draven. Dat was iets lastiger om te doen maar het gaf niettemin een soort kick! Marlies werd op een gegeven moment uit de groep gehaald en ging samen met de andere gids een stukje galopperen. Even later stonden ze ons (de groep) weer ergens op te wachten. We hebben zo ongeveer tweeënhalf uur gelopen (waarbij we soms even afwisselden met een draf) en toen waren we al weer veel te snel, terug bij de stal.

De rest van de middag brachten we onze tijd weer door in Queenstown. We gingen de winkeltjes nog eens langs en keken een beetje rond in de boekingshops waar allerlei spannende activiteiten werden gepromoot. We zaten net naar een promootfilmpje van sky-dyven te kijken toen we door een jongen werden aangesproken. Hij begon ons laaiend enthousiast te vertellen over sky-dyven en voor we het wisten zaten we tegenover hem in de stoel. Hij showde ons allerlei foldertjes en begon over de kans van ons leven… Wat houd je tegen? vroeg hij aan mij, toen hij mij een beetje zag twijfelen. Tja, ik weet het niet? Ik zag hem écht zo kijken met zo’n blik van je durft niet. En voor ik het wist flapte ik eruit: ‘Alright, let’s do it!’ Ik had al eerder die dag net tegen Marlies gezegd dat ik op zich wel eens een keer wilden sky-dyven (parachute springen) maar dat het zo jammer was dat het duur was.. Maar nu ik ja gezegd had was er geen weg meer terug, we zaten er aan vast! Nu moesten kiezen vanaf welke hoogte we wilden springen. We konden kiezen uit drie verschillende hoogtes: 9000, 12000 of 15000 feet hoog. Oké, dat was niet zo moeilijk voor ons. Waarom niet de hoogste als we toch al ja gezegd hadden? Bij een hoogte van 15000 betekende het dat we een vrije val hadden van 65 seconden! En vanaf deze hoogte springen kon bijna nergens anders ter wereld zei onze informant. Dusssss…. Dit was onze kans! We moesten nog even een paar dingen invullen en het was geregeld.
Toen we weer eenmaal buiten stonden keken Marlies en ik elkaar aan. Gingen we dit echt doen? Zoveel geld voor één grote jump!? Ik kon mezelf eigenlijk wel voor gek verklaren maar aan de andere kant leek het me het me ook super leuk en wie a zegt…!? Al met al we zouden het verder maar rustig afwachten tot woensdag...

Woensdagmorgen gingen we naar de shop waar we getekend hadden voor de 15000 feet hoge jump! Er waren al meer mensen aan het wachten. Het verbaasde ons eigenlijk dat er zoveel mensen waren. We moesten weer een formulier invullen en er werd ons verteld wat ons te wachten stond. Onze formulieren werden opgehaald en daarna werden we in groepen verdeeld (op de verschillende hoogtes die we zouden springen). Op een gegeven moment kwam degene die de formulieren had opgehaald weer terug en zei dat één iemand twee dezelfde formulieren had ingevuld. De betreffende jongen zat raar te kijken? Hij kon het zich niet meer herinneren. Opeens zegt zijn vriendin naast hem, ’Oeps sorry, door de zenuwen heb ik zijn gegevens ingevuld i.p.v mijzelf. Overal waren zenuwachtige lachjes te horen… De spanning hing een beetje in de lucht… Het werd nodig tijd om te gaan. Een busje stond ons buiten op te wachten en we stapten (met het eerste deel van de groep) in de bus die ons zou brengen naar het vliegveldje. De busrit verliep verder in stilte. Niemand was erg spraakzaam. Marlies en ik hadden eigenlijk nog niet zoveel last van de zenuwen maar we waren ook nog niet helemaal wakker en zaten een beetje te knikkebollen achter in het busje.

Toen we uitstapten bij het vliegveldje ging alles opeens razendsnel. We waren een beetje laat. We konden nog net haastig een bezoekje aan het toilet brengen en werden daarna direct doorgestuurd naar de loods. Het was de bedoeling dat iedereen zijn persoonlijker begeleider (met wie je zou springen) daar zou ontmoeten en die zou er verder voor zorgen dat je ‘springklaar’ zou worden gemaakt! Toen we daar aankwamen duurden het niet lang of iedereen had ondertussen een begeleider. Ik zag om me heen dat iedereen in pakken werd gehesen. Geduldig wachtte ik af. Mijn begeleider was nog niet op komen dagen maar zou vast zo wel komen. Maar toen ik al een paar mensen richting ons vliegtuigje zag lopen begon ik wel een beetje ongerust te worden. Ik zou toch niet vergeten te worden? Gelukkig, daar kwam een vrouw op me af. Ze vertelde me dat mijn begeleider er zo aan zou komen. Uiteindelijk, toen bijna iedereen al verdwenen was kwam mijn begeleider in alle haast aan gelopen. Hij verontschuldigde zich en in sneltempo had hij mij in het pak gehesen, daarna haasten we ons naar het vliegtuigje. De schuifdeur van het vliegtuigje was open en ik zag dat iedereen al startklaar zat. Het was een klein vliegtuigje maar er zaten toch nog 20 personen in gepropt. Alle inzittende zaten op de bodem van het vliegtuigje met de benen gespreid zodat de volgende persoon daar weer tussen kon zitten. Wel lekker knus dus;)! Er was nog één plekje over in het vliegtuig waar ik met mijn begeleider kon zitten en voor mij zat mijn fotograaf. In de rij naast mij zat Marlies tussen haar begeleider en fotograaf in. (We hadden allebei betaald voor een fotograaf zodat hij/zij foto’s kon maken van onze sprong. Hij/zij zou ook tegelijk met ons springen)
Ik zat nog maar net toen de deur dicht ging en het vliegtuig begon te rijden. Opeens keek ik naast mij. Wacht eens even… Ik zat naast de deur! Mijn haren gingen recht overeind staan bij deze plotselinge gedachte. Dat betekende waarschijnlijk dat ik als eerste moest springen! Ik probeerde contact te maken met mijn begeleider achter mij. Ik wees naar de deur en toen naar mijzelf. First!?? riep ik uit boven het geluid van de vliegmotoren! Hij knikte me bemoedigend toe en kneep me even in mijn arm. Oké, waarom ook niet als eerste!? Ik probeerde de gemoederen een beetje tot bedaren te brengen. Nu zou ik eerst proberen om een beetje van de vlucht te genieten. We vlogen over hoge puntige bergen en een groot blauw meer schitterde me toe vanaf de grond. We stegen nog steeds en turend door het raam zag ik alles onder mij steeds kleiner worden. Mijn begeleider had een klokje om zijn arm wat een soort van een hoogtemeter moest voorstellen. Op het klokje stonden allerlei getallen. Mijn begeleider had mij verteld dat wanneer de wijzer op de twee zou komen dat het dan onze tijd was om te gaan springen. Een vlugge blik op het klokje vertelde mij dat het nu niet lang meer zou duren. Een tikje op mijn arm schudde mij wakker uit mijn gepeins. De fotograaf voor mij had zich omgedraaid en hield zijn camera lachend omhoog! Hij zei er ook nog wat bij maar ik deed geen echte moeite om het te verstaan. Oké, tijd voor een kiekje. Ik probeerde mijn beste lach te voorschijn te toveren, maar ik had zo’n idee dat het niet mijn meest charmantste foto zou worden! Ondertussen voelde ik hoe mijn begeleider mijn outfit nacheckte en voelde ik hoe hij mij aan hemzelf vast klikte. Toen werd de deur open geschoven. Ik voelde hoe een harde ijskoude wind mij in het gezicht sloeg (gelukkig hadden we een bril op). Tot nu toe had ik alles rustig ondergaan maar nu voelde ik dat mijn hart sneller begon te kloppen. Ik probeerde rustig te ademen. Maar stel je eens voor: Ik zat in de deuropening en naast mij zag ik een enorme diepte en ik was er maar een paar centimeter van verwijderd. Over een paar seconden zou ik gewoon in die diepte springen, in het niets. Ik keek nog eens naar Marlies. Ik knikte haar bemoedigend toe maar dat was eigenlijk ook om mezelf gerust te stellen. Het zou nu niet lang meer duren. En.. ja hoor, op dat moment voelde een zachte druk achter mij en voelde ik hoe ik langzaam vooruit werd geschoven. Nog even… en toen bungelde ik met mijn benen over de rand. Het gat in mijn buik was zo groot dat ik moeite had om goed te ademhalen. Adrenaline schoot door mijn lijf! Ik kon niet eens meer helder nadenken. Ik deed mijn ogen dicht en voelde hoe ik van de rand werd geschoven. Opeens voelde ik niets meer dan leegte. Ik bedacht ik me dat ik op dat moment met een enorme snelheid naar beneden ging….en dat ik mijn lichaam in banaantoestand moest krijgen, want dat was me van te voren verteld. (lichaam uitgestrekt met de benen een beetje omhoog=bananazweefstand) Ik was me er van bewust dat ik mijn ogen nog dicht had, opende ze en keek naar beneden. Ik viel omlaag (met een snelheid van 200 km per uur) en zag het landschap snel dichterbij komen. Wow, dat was het enige wat ik kon bedenken. Het voelde zo vrij, zo héérlijk! Niet te beschrijven gewoon! Veel te snel voelde ik een hevige ruk van de parachute die boven ons openging. Meteen gingen we veel langzamer. Hangend aan onze parachute zweefden we nu rustig in de lucht. Mijn oren tuuten nog na van de vrije val maar mijn lijf barste van de adrealine… Langzaam kwamen mijn zinnen weer een beetje tot bedaren en genoot ik van de rust van het zweven. Ik keek eens om me heen en zag schuin boven mij de andere parachutes zweven. Ik probeerde Marlies ergens te ontdekken. (Marlies moest vlak na mij zijn gesprongen maar zo in de lucht kon ik haar niet herkennen) Het leek alsof we heel langzaam naar beneden zweefden maar toch zag ik dat de grond heel snel dichterbij kwam. Ik voelde hoe mijn begeleider aan de touwen trok en ons zo in de richting van onze landingsplaats stuurde. Ik hield me klaar voor de landing…..De benen recht vooruit…… Het gras kwam snel dichterbij nog even en toen voelde ik de grond onder mijn voeten. Ik gleed vooruit, maakte een mooie sliding waarbij ik op mijn zitvlak belande. Mijn begeleider was al los van mij en vouwde snel de parachute op voordat de wind ermee vandoor ging. Ik bleef nog even beduusd zitten om alles even te verwerken totdat mijn fotograaf mij omhoog trok voor een laatste foto met mijn begeleider. Daarna moesten zij er weer snel vandoor omdat ze zich alweer moesten klaarmaken voor de volgende sprong. Wat een baan….! Ondertussen zag ik om me allemaal landende parachutisten. Ik zag dat Marlies niet zover van mij vandaan was geland. Ik was benieuwd hoe zij het had ervaren maar dat was voor mij geen vraag meer toen ik haar gezicht zag. Eén en al smiling:)!
Voor onze sprong hadden we verschillende verhalen gehoord over mensen in allerlei shocktoestanden na de sprong, maar daar hadden wij geen last van. We voelden ons op en top en konden de rest van de dag alleen nog maar nagenieten.
Met het busje werden we uurtje later weer terug gebracht. (We moesten eerst nog wachten op de rest van de groep die pas met het vliegtuig konden gaan toen wij op de grond waren beland) Later die middag konden we onze foto’s nog ophalen en daarna was het met onze vrijheid gedaan. Het was weer tijd om naar huis te gaan. Op de terugweg hebben we de supermarkt nog even een bezoekje gebracht om onze voedselvoorraad thuis weer aan te vullen.. En toen zoals gebruikelijk weer es op tijd het bed in!

Nu nog even een speciaal woordje voor de kinderen uit mijn oude klas van de Maarten Lutherschool. Heel leuk dat jullie onze site lezen en zelfs berichtjes typen. Helaas kan ik niet altijd terug reageren daarom doe ik nu maar even een verhaaltje voor jullie allemaal tegelijk. Ik vind het fijn om te horen dat het goed met jullie gaat. Ik denk nog veel aan jullie allemaal en zie uit naar nieuwe berichtjes van jullie! Groetjes Juf van Ommeren

Lieve mensen op dit moment zijn we op weg naar onze nieuwe vakantiebestemming maar daar hopen we de volgende keer meer over te vertellen. Tot slot willen nog even kwijt dat we jullie allemaal enorm missen en dat er geen dag voorbij gaat dat we niet aan jullie denken.

Liefs,
Marlies en Corine