Farmleven en koeien!

Lieve lezers,

Hierbij weer een berichtje vanuit Clydevale (waar ons leven zich op dit moment afspeelt). Ik zit nu lekker aan m’n breakfast, waar ik echt aan toe was, want mijn wekker ging vanmorgen een uur later af dan die zou moeten. Daar zit je echt niet op te wachten als je de verantwoordelijkheid hebt om de koeien op te halen! Ik vloog letterlijk uit bed en racede in mn kleren, gooide mn pet op en scheurde via onze achtertuin door een paar weilanden naar de koeien. Het was 10 over half 5 en om half 5 wou de baas beginnen met melken. Ik had dus het geluk dat ik een half uur later kon beginnen dan gewoonlijk ( 4 uur) maar dat resulteert dus in dat je gekke tijden in je wekker gaat zetten. En om 4 uur zou ik in de weiland moeten zijn. Aangekomen in het weiland hoopte dat ik niet te laat zou zijn, maar er was geen koe te bekennen! O nee he, dacht ik. De baas heeft ze nu al opgehaald. Snel crosste ik naar de milkshed en kwam erachter dat ik mn boterhammetje vergeten was. Dat was mn straf voor verslapen, dacht ik zuur, tot 9 uur zonder eten. Ik vloog de milkshed in en verontschuldigde me aan de baas. Hij moest lachen en zei dat het niets uitmaakte (fjuuu) haha nee hij is heel aardig, we mogen blij zijn met zo’n baas als hem. Nou dat was een goed begin van de dag. Maar de blunders stapelden zich behoorlijk op van de afgelopen weken. Onder ons verhaal nog meer dingen waarvan je de moed soms in de schoenen zinkt.

Verder gaat het hier prima en we hebben al weer heel wat gedaan en meegemaakt. Als eerste blijven we waarschijnlijk tot mei hier. Ze wilden heel graag dat we langer bleven en we hebben het hier prima naar onze zin. Maar er komt ook een nieuw koppel uit Engeland en dat houdt in dat we ons geliefde huis moeten verlaten . Het koppel stelde als eis dat ze een eigen huis wilden. Ons werd dus vriendelijk verzocht om bij onze geliefde collage/ manager Alex in te trekken (en zijn dog) Nu zijn wij de moeilijkste niet, maar we gaan ons huisje wel missen! Deze week moeten we onze spullen over verhuizen. Maar we hopen dat het bij Alex net zo gezellig gaat worden, als we het nu hebben.

Ook hebben we ons boerenwerkveld verbreed. Scott (de baas) zijn ouders hebben namelijk een schapenfarm, en Scott nam ons op een dag mee om zijn ouders te helpen. Dit vonden wij natuurlijk heel leuk! Een schapenfarm is toch weer heel wat anders dan koeien. Toen we aankwamen waren ze al druk bezig een boel schapen (lammeren eigenlijk) de scheerschuur in te jagen. Dit ging met de hulp van een hond. Wat heel grappig was om te zien. (kan er nu weer hartelijk om lachen als ik er aan denk). De lammeren waren nogal springerig, dat wat je altijd ziet als je schaapjes moet tellen als je niet kan slapen. Ze sprongen alle kanten op en die dappere hond deed zijn best om de schaapjes in de schuur te krijgen. Opeens hoorden we een hoop geblaf, maar geen hond te zien. Ook zagen we een enorme bult schapen. De vader van Scott trok een hoop schapen van de bult af en ja hoor daar kwam de hond wel onder vandaan haha hij was gewoon ondergelopen, door al die wollige jumpers. Toen de schapen eindelijk binnen stonden, gingen we even wat drinken met Scotts vader en moeder. Hele aardige mensen. Na de koffie ging het werk beginnen. Ze gingen de achterkanten van de schapen scheren die naar de slacht gingen. En de taak van Cor en mij was om de wol te sorteren. Cor heeft zelfs nog een schaap geschoren, wat heel lastig was. Nadat deze klus geklaard was gingen we naar buiten naar de andere schapen, deze moesten ontwormd worden. Dat doen ze elke drie weken, dan sorteren ze de schapen die naar de slacht moeten, die niet naar de slacht gaan worden ontwormd en gaan weer de wei in.

Ook hebben alle girls op onze farm een zwangerschaptest ondergaan. (Behalve Cor en ik). Dit ging met behulp van twee dierenartsen. Er werd een buis met camera naar binnen gestoken en daarmee konden ze zien of er wat in zat en hoeveel dagen hoeveel het ongeveer was. De koeien die niet drachtig waren kregen een grote streep over hun rug. Deze controleren ze nog een keer over een paar weken, zo niet dan wordt er waarschijnlijk gehakt van gemaakt, of een lekker frikadel. Het klinkt hard maar zo gaat het hier op de boerenbedrijven.

Naast nieuwe vaardigheden leren op het boeren gebied hebben Cor en ik nog wat geleerd. Waterskiën! Ik ben nog steeds lerende maar de slag krijg ik al iets te pakken. Cor kan al een meer rondsjezen zonder om te vallen!! Scott en zijn vrouw hebben namelijk een boot en hij heeft ons en Alex al twee keer meegenomen (onder werktijd) om te gaan waterskien. Zijn kinderen gingen ook mee. Het is echt heel lastig om overeind te komen, maar het is heel leuk om te proberen, en vooral als je dan eindelijk blijft staan, dat is gewoon kicken! De kids van Scott kunnen het heel goed en wij zitten vol bewondering te kijken (dat een klein meisje van 8 het zo goed kan, en wij lopen hard te stuntelen) Maar dat mag de pret niet dunken ;).

Verder hebben nu twee keer een zondag vrij gehad, en die hebben we benut om de Gracechurch in Gore te bezoeken. Daar werden we al net zo vriendelijk ontvangen als de Gracechurch in Gisborne. We zijn zelf uitgenodigd om bij de dominee en zijn vrouw te komen eten. Voordat hij pastor werd had hij ook een koeienfarm. Helaas duurt het nu weer een paar zondagen voordat we vrij hebben en voordat we dus weer naar de church kunnen.

Ook zijn we deze week nog naar een Farmexpo geweest. Een soort beurs waarbij allerlei bedrijven komen om zichzelf te promoten. Cor en ik hadden er op zich niet zoveel aan, maar je kon aan allerlei wedstrijden mee doen. Raden hoeveel er in een pot zit, hoeveel kilo iets weegt enz. Daarmee kun je allerlei handige dingen winnen voor de farm. Dus Cor en ik hebben aan vier dingen meegedaan, en hopen dat we iets winnen voor Scott natuurlijk! ;) Want aan een ton voer of onkruidverdelger hebben wij zelf niet zoveel, denk ik.

Maandag, dinsdag en woensdag hopen we naar Queenstown te gaan! Daar kijken we allebei heel erg naar uit. Het is gewoon heerlijk, na zo’n lange tijd tussen de koeien om weer even onder de mensen te zijn en niet meer naar stront te stinken ( hopen we ). We willen graag paardrijden en verder weten we het nog niet, maar een ding is zeker, Queenstown staat bekend om de vele dingen die je er kunt doen. Bungeejumpen, (en alle dingen die je in de lucht kan doen) Canyoning, paardrijden en nog veel meer sportieve dingen. Het nadeel is dat alles heel duur is, we moeten dus maar een paar goede keuzes maken;)

We hopen dat bij jullie ook alles goed gaat. Het internet heeft er hier een even uitgelegen, vandaar dat we niet altijd op onze mail konden enz. We hopen ook dat jullie blijven lezen en reageren! Dat vinden we namelijk super leuk!! (hint hint).

En hieronder nog een paar slimme blunders van ons….

(Cor) :Een paar weken geleden alweer (het was ongeveer in de tweede week dat we op de farm waren moest ik voor het eerst s’ morgens vroeg de koeien ophalen en naar de melkstal brengen. (met ’s morgens vroeg praten we over drie uur uit bed!) Omdat het betreffende weiland best een eindje van de melkstal vandaan ligt moest ik op tijd vertrekken zodat de koeien er écht om 4 uur present konden zijn in de melkstal(als de koeien in een weiland staan dat dicht bij de melkstal ligt heb je zogezegd geluk en kun je nog even wat langer van je bed genieten. Maar ik had dat geluk niet en die morgen stapte ik half slaapdronken, om iets over drieën op de quad. Het was pikdonker buiten. Ik kon geen hand voor ogen zien en daarbij regende het ook nog eens. Dat heb ik weer dacht ik een beetje wanhopig. De hele week was het stralend weer geweest en nu zag het er nat uit. De modderpaadjes zouden nu extra glibberig zijn en daardoor moeilijker begaanbaar met de qaud en nu vooral in het holst van de nacht zat ik daar niet écht op de wachten. Want eerlijk gezegd kan het soms best was zweetdruppeltjes teweeg brengen als je vanaf een zeer steile heuvel, over een monsterglibberig paadje naar beneden moet.
Tastend in het donker zocht ik de lichtknop op de qaud. Gelukkig was die niet zo moeilijk te vinden en binnen enkele seconden was daar licht! Ik startte de motor met vier wielen en ging vol goede moed op weg.
Er was mij de dag van te voren verteld uit welk weiland ik de koeien moest halen en dat de weg daarna toe al was klaargezet zodat ik eigenlijk alleen het pad moest volgen tot ik bij het bewuste weiland zou komen. Oké, makkie dacht ik.
Vanaf ons huis is het een kleine 5 minuten rijden naar de milkshed. Bij de milkshed heb je een hoofd in/uitgang die je leidt in het doolhof van weilanden die in allerlei soorten en maten naast elkaar liggen opgesteld. Ik deed het hek open en reed ‘het enorme doolhof’ naar binnen en volgde het pad dat mij bij de juiste plek zou brengen. Ik begon er nog schik in te krijgen ook. Ik bedacht me dat ik ik gewoon midden in de nacht, klaarwakker op de quad aan het rond karren ben terwijl iedereen ligt te slapen. Ik had mijn telefoon bij me en ik zette een muziekje op en begon heerlijk mee te zingen. ‘K was in een uitstekend ochtenhumeur! En er was niemand die mee kon genieten dus…. Naar een paar minuten rijden zag ik een draad dat over de weg was gespannen. Ik keek vanuit welk weiland dat draad afkomstig was. En ja hoor warempel, weiland 51 stond erop het bordje. (alle weilanden hebben een eigen nummer, alleen de meeste nummers kloppen niet helaas daarom is het altijd belangrijk om de plattegrond te checken!) Ik was bij het goede adres nam ik aan. Maar waar waren de koeien? Ik bleef er niet te lang bij stil staan omdat ik ondertussen wist hoe groot de weilanden hier konden zijn en hoe hoog de heuvels dus die koeien konden best ergens rustig achter de heuvel aan het grazen zijn. Dus ik gaf plankgas en reed het weiland in…Het begon meteen al goed. Het weiland bleek niet zo mooi egaal te zijn als ik had verwacht en ik hobbelde voort op de quad en de gaten werden steeds dieper en voor ik het wist zat ik vast in een diepe kuil. Nee..!! Ik gaf een dot gas maar de quad gaf niet mee. Ik deed nog een paar pogingen. De quad joelde en ging ietsje vooruit.., maar zakte daarna meteen weer terug op zijn oude plekje. Ik kwam zo geen steek vooruit.. Ik keek om me heen ik had nog steeds geen koe gezien of gehoord in het weiland! Ik tuurde door het duister heen maar ik kon geen beweging of iets dergelijks onderscheiden in het zwarte duister. Het enige wat ik op dit moment zeker wist was dat ik steeds natter werd. Ik voelde het water al door de mouwen van mijn regenjas heen druppen.. ’T kon er ook nog wel bij dacht ik . Ik had geen telefoon bij me zodat ik niemand kon bereiken en zelf ook onbereikbaar was. Wat moest ik doen? Ik ging naast de quad staan, gaf gas en tegelijkertijd begon ik te duwen…. Bijna raakte ik de macht over het stuur kwijt. De wielen slipten en de quad ging steeds schever staan maar opeens kregen de wielen weer grip. Ik sprong meteen op de quad en gaf nog wat extra gas bij. Weg hier! Snel naar de koeien. Een grote opluchting maakte me meester ik was waarschijnlijk wel wat laat maar ik kon het nog redden. Ik reed de heuvel op en keek in het rond. Zag ik al iets bewegen? Ik reed langzaam verder en ik zag nog steeds niets. Ik probeerde zo veel mogelijk aan de zijkanten van het weiland te rijden om op die manier de vorm van het weiland te ontdekken. Overal was diepte aan de zijkanten. Ik kon zelfs geen hek meer onderscheiden in het donker en het ergste was dat er geen koe te bekennen was. Uiteindelijk, voor mijn gevoel had ik al een paar rondjes gereden zag ik een hek naar een ander weiland wat open stond. Ik voelde weer wat hoop. Misschien waren de koeien naar het ander weiland gelopen? Ik reed naar het volgende weiland maar ook daar zag of hoorde ik niets. Ik zag nog een open hek en ging daar door heen op zoek naar de koeien die hier dicht bij moesten zijn.. Maar ik zag en hoorde nog steeds niet en ik bleef maar rond rijden. Ik was koud, nat en het faalgevoel ging steeds meer en meer op me drukken. Plotseling voelde ik weer dat de wielen van de quad de grip verloren. Slippend kwam ik weer tot stilstand. Ik gaf opnieuw gas maar het hielp niet. Ik zat alwéér vast! De moed zonk me naar de schoenen. Zat ik hier met mijn goede gedrag midden in de nacht en niemand die me kon helpen. Degene die moest melken zou nu ongeveer in de melkstal zijn en hij/zij maar wachten op de koeien en dan komt er géén koe! Ik keek om me heen, ik had eigenlijk nog steeds geen koe gezien of gehoord in het weiland! Ik had geen telefoon bij me zodat ik niemand kon bereiken en zelf ook onbereikbaar was. Het werd weeres tijd om actie te ondernemen. Ik trok wat onkruid uit de grond en legde die voor de wielen van de quad. Ik draaide aan het stuur en zette zo de wielen van de quad in een zo scheef mogelijke stand zodat hij iets minder stijl omhoog hoefde en begon met nieuwe moed gas te geven. In de eerste plaats kwam ik nog geen cm vooruit, maar opeens voelde ik het bewegen onder me. En ja hoor langzaam aan begon de quad omhoog te komen uit het diepe dal.. Het ging werken! Nog even en ik was vrij. Langzaamaan kreeg de quad weer volledig grip en reed ik weg uit mijn benarde situatie. Goed ik was weer op vrije wielen maar ik wist niet waar de koeien waren en ik liep al dik achter op schema. Maar de koeien móesten gemolken worden dus ik had geen beter idee dan toch maar weer op zoek te gaan. Ik had ondertussen het pad weer gevonden wat een goed ding was omdat ik nu weer beter georiënteerd was. Ik was van nu af aan ook van plan het pad nu goed in het oog te houden en het niet meer uit het oog te verliezen want ik had geen zin om nog meer rond te dwalen in één of ander groot weiland.. Ik reed het pad op en keek goed naar alle kanten of ik ergens teken van leven zag.. Weiland 51 reed ik voorbij. Ik wierp een blik op het donkere, mysterieuze weiland. Dat weiland zou ik voor een poosje ontwijken. Toen kwam ik bij het volgende weiland 52. Ik had er weinig zin in maar ik moest toch kijken of er misschien in dat weiland koeien waren. Ik deed het hek open, reed het weiland in. Ik kon zien dat hier nog niet zolang geleden koeien hadden gelopen. Ik kreeg weer wat hoop! Ik schakelde de quad in een lage versnelling en reed de heuvel op. En meteen was het raak! Dáár, in het schemerdonker waren de eerste grazende koeien te onderscheiden. Ik zal je wel vertellen ik was nog nooit zo blij geweest om een paar koeien te zien. Ik kon ze wel omhelzen! Maar daar was geen tijd voor want op dat zelfde ogenblik hoorde ik iets aankomen. Ik keek achterom en zag twee lichten op mij afkomen. Alex! Nu is het tijd voor het beschamende ogenblik dacht ik. Ik reed snel op hem af om hem voor te zijn en voordat hij kon beginnen met praten overlaadde ik hem met excuses. Hij leek een beetje overdonderd (hij was ook nog niet zolang uit bed, terwijl ik er al wilde nacht had opzitten natuurlijk) maar was gelukkig niet boos! “T kan iedereen overkomen!” zei hij. Ja dacht ik, maar uiteindelijk moest natuurlijk mij weer overkomen. Maar goed ik had de koeien gevonden en dat was het belangrijkste. Nu werd het tijd om ze snel naar de stal te brengen voor een melkbeurtje! En dat heb gedaan zonder verdere problemen gelukkig!

Met de baas op stap!
De tweede week kwam onze baas weer terug van vakantie. Hij bleek een hele aardige baas te zijn. Hij vroeg meteen of wij zin hadden om een keer met hem en zijn fam te gaan varen op zijn boot. Nu daar zeiden wij geen nee tegen natuurlijk! De volgende ochtend verliep hetzelfde als anders alleen het verschil was dat we nu de opdrachten van onze echte baas kregen. Aan het einde van de ochtend zei Alex (manager) tegen ons dat we om half 2, na het nuttigen van de lunch, klaar moesten staan en dat hij ons zou op komen halen. (Aan het einde van de ochtend spreken we altijd af hoe laat we bij de melkstal moeten zijn) Als de koeien opgehaald moeten worden dan is het vaak wat eerder dan de melktijd (rond een uur of half 2) Wij hadden zelf nog nooit de koeien opgehaald maar de vorige dag waren we een keer mee geweest met het ophalen van de koeien om te kijken hoe het gaat dus wij gingen er van uit dat we dit keer ook weer mee zouden gaan. Prima, wij zouden wel klaar staan. Rond een uur half 2 hoorden we getoeter en even later hoorden we gebonk op de deur! We komen er aan…! We gristen onze overals van de haak en deden de deur open. Maar dat was vreemd Alex was niet alleen. Sarah, onze andere collega en een vriend van Alex stonden ook voor de deur. We keken voorbij hun langs en zagen dat ze met de auto waren gekomen..?? We stonden even met onze ogen te knipperen. We snapten er niets van. Wat was de bedoeling? Gingen we met z’n allen de koeien halen???? Opeens schoot ons een helder idee in de gedachten.. Wacht eens.., Misschien gingen we nu wel varen met de baas? We verborgen onze verwarring en deden net of we een beetje te laat waren en vlogen weer terug het huis in. We grepen een badhanddoek, onze zwemkleding en al rennend trokken we onze boerenkleding uit en verwisselden we met wat nettere kleding en vlogen weer terug naar de deur. Daar stonden de anderen nog keurig op ons te wachten… We liepen naar de auto en stapten in. Oké! We wisten nu dat we waarschijnlijk gingen varen maar eigenlijk wisten we verder nog niets. Het was allemaal zo vreemd want het was gewoon onder werktijd en er moest toch gemolken worden? Hoe lang zouden we wegblijven? We hadden niets geen eten mee.. De baas en zijn vrouw hadden we ook nog niet gezien. In één woord: vaag!Uiteindelijk besloten we maar open kaart te spelen. Marlies trok de stoute schoenen en vroeg toen we inmiddels in de auto zaten: “Gaan we niet de koeien ophalen? Waar gaan we eigenlijk naar toe? Een hevig gelach was het antwoord…. Oké het was een beetje een rare vraag maar goed we moesten toch weten waar we aan toe waren. Toen ze onze verbaasde en verwarde gezichten zagen legden ze ons het maar gauw uit. We gingen inderdaad varen met de baas en zijn fam, alleen die gingen met hun eigen auto. En het melken was ook geregeld. Twee andere collega’s zouden die taak op zich nemen. Toen het voor ons allemaal een beetje helder begon te worden moesten wel even omschakelen maar daar hadden we niet zo’n moeite mee! Heerlijk zo plotseling een vrije middag en lekker varen. Wat wil je nog meer…? Na een uurtje rijden waren we op de plaats van bestemming…Een prachtig, spiegelglad, helder blauw meer lag op ons te wachten. De baas had zijn boot al te water gelaten en wij hoefden alleen nog maar in te stappen.. Echt puur genieten op de boot! En uiteindelijk bleef het niet bij varen maar hebben ook gewaterskieëd en op de biscuit achter de boot gezeten… en tot slot hebben we aan het einde van de middag heerlijk gebarbecued op het strand. Dus gelukkig hoefden we niet honger te lijden want daar waren we stiekem al een beetje bang voor..