Walvissen, hunting en Australie

Het is al weer een poosje geleden dat we wat van ons hebben laten horen maar nu hebben we jullie tenminste weer wat te vertellen. Op de farm gaat alles zijn gangentje. Het wordt hier steeds kouder en de dagen worden steeds korter. Kortom het wordt elke dag steeds moeilijker voor ons om uit bed te komen maar uiteindelijk is het is nog maar voor een paar weekjes en dan hopen we de warmte weer tegemoet te gaan. Na een langdurende zomer zijn we niet meer bestand tegen de ijzige kou en krijgen we al de bibbers als we er alleen nog maar aan denken! dus vonden we het tijd om onze vleugels maar weer eens uit te slaan en nieuwe grenzen te gaan over schreiden. Niet zo heel ver dit keer, gewóón een bezoekje aan ons grote buurland. Het land van de huppelende kangaroos en schattige koalabeertjes, het land van giftige slangen en dodelijke haaien, het land met enorme uitgestrekte vlakten, het land met Aboriginals als oorspronkelijke bewoners…. het grote beruchte en beroemde Australië!
Niks géén nieuwe bevlieging! (voor het geval dat die gedachte bij jullie naar boven was gekomen) Voordat wij onze reis naar NZ gingen maken hadden, droomden wij er al van om een kijkje in Australië te nemen. En een paar weken geleden kregen wij de unieke kans aan geboden om deze droom spoedig tot werkelijkheid te laten komen. Ik zal kort vertellen over deze unieke kans.
Wij hebben het goed naar onze zin op de farm en werken dan ook met zeer grote vlijt:) Onze baas is dan ook redelijk in z’n schik met ons… Herhaalde keren heeft hij er het over dat de Dutchies zulke goede werkers zijn! In de omgeving zijn ook een paar Hollandse boeren die een goed bedrijf hebben en erg op gefocust zijn om zo goed mogelijk te boeren. Dit valt de wat meer relaxe NZ’se boeren dus namelijk op. En het beviel hem helemaal niet zo goed dat we er binnenkort weer vandoor moesten want hij kon onze hulp nog wel gebruiken in het voorjaar als er zo’n 900 kalfjes ter wereld komen en het melken weer begint. Hij vroeg al eens of we terug wilde komen en dat wilde we ook wel, maar we wisten niet wat we met de drie tussenliggende maanden moesten doen. En toen kwam Scott met een bizar voorstel. Op een dag zei hij: ‘Wij gaan een ticket voor jullie betalen naar Australië, maar het is dan wel een retour ticket, want als jullie graag terug willen komen in augustus dan helpen wij jullie met de tussenliggende maanden en dan kunnen jullie naar Australië’. We hadden hem namelijk wel eens verteld dat ons volgende plan Australië was. Toen Scott ons dit vertelde stonden we met onze mond vol tanden. Hoe konden we dit nu accepteren?! Dit was te mooi om waar te zijn. Maar hij bleef volhouden en zijn vrouw ook en toen stemden we maar toe. We zijn er ontzettend blij mee en we vinden het echt heel bijzonder dat de baas dit voor ons over heeft! We hebben het zo getroffen met alles hier in Nieuw Zeeland. Het begon al met onze geweldige tijd in Gisborne met Henny, die ons overal mee hielp en alle lieve, bijzonder mensen die we daar hebben leren kennen, en zelfs hier op de boerderij is ons geluk nog niet op!
Collette (de vrouw van de baas) heeft ons met alles geholpen om te regelen (tickets boeken, visa’s aanvragen, visa verlengen enz.) Nu maar hopen dat alles op z’n pootjes terecht komt. Morgen gaan we onze papieren inleveren bij immigration in Dunedin. We moesten allerlei formulieren invullen en bewijzen aanleveren zodat we drie maanden langer in NZ kunnen blijven. Dat wil zeggen tot December. Nu maar hopen dat dat goed komt.
Maar we zijn niet alleen bezig geweest met onze reis naar Australië. En paar weken geleden hebben een helikopter vlucht gemaakt over de farm! Omdat deze farm best heuvelachtig is kun je niet in alle paddocks met een vrachtwagen of tracktor rijden. De boeren hier hebben er wat op gevonden, je huurt gewoon een helikopter in als je die weilanden moet besprayen. Op een dag was het zover, de helikopter zou komen. De baas vertelde aan ons dat hij zou vragen of we aan het eind een rondje mee mochten. Wij helemaal enthousiast natuurlijk! Toen het zover was kregen we een koptelefoon opgeduwd en stapten we in de helikopter. Cor ging voorin zitten zodat ze mooie foto’s kon maken en ik kroop achterin op de vloer. Het was heel bijzonder om mee te maken en grappig om de farm vanuit de lucht te zien. Na een rondje werden we weer netjes afgezet en vloog de helikopter op weg naar de volgende farm. En dit alles onder werktijd. Wat een bijzonder job hebben we toch!
Ook hebben we onze huntingskills uitgebreid. Hier zijn ze namelijk helemaal gek van jagen. In NZ mag je namelijk het hele jaar door op herten, konijnen, hazen enz. jagen. En laatst weekend was er een huntingcompetition. Het ging erom welke familie er de meeste dode dieren inbracht, of de grootste, zwaarste enz. We waren uitgenodigd door Scott en deze bijzondere ervaring konden we natuurlijk niet aan onze neus voorbij laten gaan. Na het melken rond een uur of 10 ’s avonds kwam Scott ons ophalen met de truck. De ouders van Colette waren er ook en een nichtje van ze. De kinderen van Scott gingen ook mee (Sam 14, Jordie 13 en Zoe 10). De jongens en Scott en Kevin (de vader van Collette) waren bewapend met guns en gingen achterop de truck staan. Collette was de driver en Corine, Zoe en ik zaten veilig achterin. Op de laadbak hadden ze een grote schijnwerper die je in de ronde moest zwaaien om opzoek te gaan naar de hazen. Collette reed door de paddocks heel rustig en als we een haas op het spoor hadden achtervolgde we die totdat deze stilstond en ze een schot konden nemen. Zodra het beest geveld was reden we erna toe om hem op te halen. Dit was de favoriete job van Lucy, het kleine, schattige hondje van de fam. Ze denkt dat ze een werkdog is en een hunter. De hazen zijn nog groter dan haar maar ze gaat het gevecht er gerust mee aan. Zodra de haas dood en opgehaald was werd deze op de truck geworpen en gingen op zoek naar de volgende. Dit ging tot diep in de nacht door en de volgende dag hadden ze ook nog voor de hunting competition. Maar Scott vond het nodig dat wij onze schietskills even bijschaafden. Omdat wij nog nooit met een echt geweer hebben geschoten was dit best wel spannend. Ik (Marlies) ben niet zo van de harde knallen (mijn familie weet er alles van), maar we moesten er aan geloven. Eerst Corine maar. Ze kreeg een grote gun in haar handen geduwd waar twee kogels in konden, Scott liet even zien hoe je het kon laden en hoe het afging en hupakee, aan de slag, schieten maar. Ze hadden zo’n apparaat waarmee je van die kleidingen in de lucht kun schieten en dan moet je ze maar zien te raken. Na een enorme knal en een terugslag schoot Cor de eerste kogel de lucht in. Gemist, maar niet getreurd, ze hadden heel wat kogels meegenomen en Cor oefende gestaag door, totdat ze de eerste kleirondje uit de lucht schoot. Ik helemaal trots natuurlijk. Toen was het mijn beurt. Bibber, ik zat nog steeds over de knallen in. Toen Cor schoot hield ik mn vingers in mn oren, maar dat is onmogelijk als je zelf te trigger over moet halen. Scott lachen natuurlijk omdat ik zo bang was maar toen kwamen ze op het idee dat ze een iets kleinere gun hadden, dat niet zo’n knal gaf en zo’n terugslag. En daar stond ik, klaar om het eerste schot te lossen. Als je ‘ja’ zei dan vloog het kleiding de lucht in en dan moest je even wachten tot dat je het kan zien en kan richten om te schieten. Maar toen mijn ‘ja’ bibberig uit m’n mond kwam vergat ik dat er een kleiding werd afgeschoten, zo snel als ik kon haalde ik de trigger over om daarnaar opgelucht adem te halen dat het was afgegaan! Ik draaide me trots om, maar iedereen was in lachen uitgebarsten. Ik dacht ‘Heb ik iets verkeerds gedaan?’ Omdat ik zo onnozel stond te kijken legde ze maar even uit dat ik als ik ‘ja’ zei niet meteen de trigger over moest halen maar rustig moest wachten en de tijd nemen om de target te zien en dan pas te schieten! Thanks for the tip! Ik kreeg zelfs de smaak te pakken maar helaas raakte ik niets.
Maar Kevin (de vader van Collette) had een andere gun, een met een soort vergrootglas erop. Deze moet je stil houden op iets (wij hadden het dak van de truck en dan stonden we op de laadbak) en dan kun je ‘scherp’ schieten op een bord met rondjes. Van groot naar klein. Hij leerde mij hoe dat geweer werkte en toen kon ik me goed concentreren op de rondjes. Deze trigger moest je heel zachtjes overhalen zei hij. Eerst kijken totdat het kruis van het ‘vergrootglas’ in het rondje is. Dan diep in en uitademen en daarna als je helemaal stil bent de trigger overhalen en als het bordje bewoog dan had je hem geraakt. En daar ging de kogel! Op het bordje. Hehe, eindelijk iets wat ik wel kan dacht ik. Hup op naar een iets kleiner bordje en een nog kleinere. Dit was erg leuk om te doen!
Daarna was Cor aan de beurt om met dit geweer te schieten en zei raakte ook de bordjes. Die avond hadden we bij Scott en Colette gegeten want na het eten gingen we weer op jacht. Nu gingen we in twee trucks. Eerst ging ik achter het stuur maar de rem werkte niet goed en op heuvelachtig terrein werkt dat niet zo goed. De mensen op de laadbak vlogen soms heen en weer als ik tot stilstand kwam. Maar later ging het beter. We hebben in totaal in die twee avonden zo’n 80 hazen geschoten! (killers, i know, sorry).
Die zaterdagmiddag was er de uitslag van de competitie bij de pub. Toen we er aan kwamen rijden zagen we al enorme herten ophangen en wild pigs en zelf een walibi (een kleine kangaroo). Sam had een prijs gewonnen voor de grootse haas! Er werd ook nog een wedstrijd gehouden voor de kinderen waarbij Cor en ik onze ogen uitkijken. Er lag namelijk een parcour klaar wat de kinderen af moesten lopen. Eerst een stuk over het gras, dan over een bad, weer een stuk over het gras en dan over een hek en weer terug. Hadden ze het rondje gelopen dan kregen ze een snoepje. Maar dat was niet alles, ze moesten niet alleen lopen maar ze moesten een dood dier meenemen! Shock! Daar stonden al die kinderen, De een had een dode possum in de hand een ander een dood varken om de nek, drie andere kleuters renden met een haas. Haha we lagen helemaal dubbel omdat het er zo lollig uitzag. De kinderen waren besmeurd onder het bloed wat nog aan de beesten zag maar dat mocht de pret niet dunken. Zelfs de kleinste meisjes in schattige jurkjes deden enthousiast mee. En dat allemaal voor een snoepje!
Op onze laatste vrije dagen hebben we trouwens een bezoek gebracht aan Christchurch. We hadden vier dagen vrij i.p.v. van drie dus we konden iets verder als anders. We besloten om naar Christchurch te gaan. Maar toen we er aan kwamen hadden we eigenlijk al weer spijt want de stad was zo goed als onbegaanbaar om door heen te rijden. Het halve centrum lag nog plat, letterlijk en figuurlijk, door de aardbeving die enkele jaren heeft plaatsgevonden. De stad zag er gehavend uit. We konden niet eens een backpackers vinden dus moesten we noodgedwongen maar in een motel slapen, wat een luxe! We hadden een heerlijke nacht gehad maar de volgende dag besloten we om naar Kaikoura te gaan. Dat was ong. 2 uur naar het noorden. Dit plaatsje is beroemd omdat je hier walvissen en dolfijnen kunt spotten. We hadden een tocht geboekt om walvissen te spotten en we waren heel benieuwd of we ze ook echt zouden zien. Toen we bij de plek waren waar we in moesten checken zagen we dat we niet de enige waren. Ze vertelden ons wat informatie over de walvissen en over de veiligheid op de boot. Er was een waarschuwing dat de zee ruig was en dat je nu snel zeeziek kon worden. Dat beloofde veel goeds.
Eindelijk zaten we in de boot, op weg naar de walvissen! De mensen die last hadden van zeeziekte en de kinderen mochten achterin zitten, daar zou je de minste last hebben zei men. Corine en ik konden niet meer naast elkaar zitten zo Corine belandde op de achterste bank en ik op de voorste. Concentreer je dacht ik bij mezelf. Kijk naar de horizon, niet denken aan kotsende mensen Maar daar begon het al om ons heen begonnen mensen over te geven en Corine was omgeven door kotsende mensen. Mijn rij had gelukkig nergens last van en de vrouw naast me praatte er op los. Dat hielp om je gedachten te verplaatsen en er was gelukkig niets aan de hand. We kwamen op de plaats van bestemming. We mochten eindelijk naar buiten, frisse lucht! Ze wisten niet zeker waar de walvis zat (er was er namelijk een gespot door de tocht voor ons) maar ze hadden een apparaat dat ze in het water moesten steken en dan konden ze de walvis horen. Na een paar keer luisteren hadden ze hem gehoord en we gingen erop af. Een walvis gaat ong. 15 min. Onder water opzoek naar voedsel en dan komt hij een paar min. Boven. En ja hoor daar zagen we hem! Een enorm bruin, lelijk beest te snuiven en te proesten. Hij was zo groot als de boot ong. en het was een Spermwhale. Ze zijn heel lelijk maar ze bewaren een grote hoeveelheid oil in hun hoofd. We genoten allemaal van dit bijzondere beest en na een paar minuten sloeg hij met zijn staart en vertrok weer naar de bodem. Helaas zagen we geen andere walvissen of dolfijnen. Alleen albatrossen vlogen rond en nog meer vogels. Soms zien je daar ook wel een orka’s!. Toen we weer met onze beide benen op de wal stonden gingen we nog opzoek naar zeehonden, want die mensen waarnaast ik zal zeiden ze dat ze heel dicht bij gewoon in het wild leven, aan de kant van een weg op een soort stenen eilandje. En daar zagen we ze. Zo’n drie seals lagen te zonnen op de stenen. De rest van de kolonie was waarschijnlijk in de zee aan het vissen. We maakten wat foto’s en toen was het ook weer tijd om terug te gaan. Want we hadden nog een lange reis voor de boeg om terug te gaan naar Clydevale. We hadden weer een geweldige tijd gehad en bijzondere dingen gezien. Deze vrije dagen doen we niets bijzonders, voorberieden op Australië!
Op de farm gaat alles nog z’n gangetje. We zijn overgegaan op een milking per dag. We starten 6 uur in de morning met melken. Wat beter is als drie of vier uur! Ook zijn er heel wat koeien opgedroogd. Dan spuiten we in elke uier een soort penicilline en dan hoeven we die koeien niet meer te melken totdat ze weer een kalfje hebben. Alle koeien zijn aan het eind van deze maand opgedroogd.
Zo nu zijn jullie weer op de hoogte. Wij gaan nog even genieten van onze vrije dagen en ik denk dat het volgende bericht vanuit Australië is!
Heel veel liefs Cor en Mar