The Great Ocean Road en de Farm

The Great Ocean Road en verdere belevenissen van Corretje en Marley:

De week bij Ross en Chris kwam al snel ten einde. Onze Engelse vrienden van NZ, Olivia (19) en James (22) zouden langskomen voor een tien daagse Holiday. Heel leuk natuurlijk. We hebben een paar maand met ze gewerkt op de farm. En als we terug zouden komen zouden bij hun in huis trekken (ons oude huis, het mooie, grote kasteel, wat wel een verfje kon gebruiken en ondertussen een mooi nieuw kleurtje heeft gekregen!). Hier hadden Corretje en ik heel veel zin in, maar helaas hebben Olivia en James de farm in NZ verlaten en ondertussen een andere baan gevonden in de buurt van Christchurch. Maar zelf vonden ze het ook heel jammer dat we niet meer samen konen wonen en werken en daarom hadden ze besloten om ons op te zoeken in Australië!

Maar omdat onze auto nog in NZ staat, en die van Olivia en James ook, moesten we een oplossing zien te vinden. Omdat er heel veel backpackers in NZ en Australië zijn, verhuren ze hier heel veel van die touringsbusjes. Je kunt er in slapen, koken enz. Alles erop en eraan. Super handig! Olivia en James hadden zo’n busje gehuurd in Melbourne, waar ze aankwamen met het vliegtuig. En toen ze het erf van Rossi op kwamen scheuren zaten we al helemaal in de vakantie stemming! Nadat we afscheid hadden genomen van Ross en Chris en onze spullen in het busje hadden gepropt, sprongen we in de car en gingen vol goede moed op weg. Onze eerste stop zou Phillip Island zijn. Cor en ik waren hier de vorige avond al geweest (om de pinguïns te spotten) maar we wouden Olivia en James de pinguïns ook graag laten zien. We zouden alleen niet naar het pinguïn centrum gaan, maar Rossi wist nog een beach waar ze ook aan land kwamen (gratis om naar te kijken). Dat kwam goed uit want we zaten nogal krap bij kas en Olivia en James hadden ook niet veel te besteden. Maar dat mocht de pret niet dunken:P

Maar we waren de nog niet eens 5 minuten op weg of de bestuurder achter ons gebaarde ons om te stoppen. We zagen niet wie er in de auto zag en James dacht al helemaal dat ze van immigration hem achterna zaten. Maar toen we zagen wie het was, sloegen we een zucht van opluchting. Het was Rossi! Corretje was haar telefoon vergeten en die lieve man kwam ons helemaal achterna om het terug te geven. 

Op Phillip Island aangekomen gingen we op zoek naar de beach. Na even rondgereden te hebben vonden we de goede weg er naar toe, maar deze was helaas afgesloten na 5 uur ’s avonds. Dit was denk ik om de pinguïns te beschermen voor aanrijding want met zonsondergang komen ze aan land. Dit was mooi balen voor ons want nu konden we de pinguïns niet meer zien. Het was inmiddels al wat donker geworden dus als we naar een andere beach wouden rijden dan waren we niet meer op tijd om de pinguïns te zien. Dan maar op zoek naar een (goedkope) slaapplaats. Dit was moeilijker dan gedacht. Cor en ik slapen overal maar Olivia wilde graag op een veilige plek overnachten. Dus aan de kant van de weg of een parkeerplaats of in de bush was geen optie. Toen we per ongelijk de bush inreden raakte Olivia al bijna in paniek. Uiteindelijk vonden we een veilige camping. Iedereen happy. Heerlijk om geen tent op te zetten! We hoefden alleen maar de stoelen uit te klappen en daar was een tweepersoonsbed hier gingen Olivia en James maffen. Cor en ik vertrokken naar de zolder. Hiervoor moesten we naar buiten en met een trapje naar het dak van de auto. Ik zet er wel een foto bij, dat is iets handiger. En zo was onze eerste dag alweer voorbij!

Voordat we vertrokken had Ron een hele lijst gemaakt met een route die we konden volgen, plaatsjes om te overnachten en leuke dingen om te zien op die plekken. Dit was heel handig want voordat ze kwamen was Olivia nogal enthousiast over wat we allemaal konden zien in tien dagen. Cor en ik waren ook zo optimistisch voordat we in Australië waren, maar het land is zo groot, dat je echt wel twee jaar nodig hebt denk ik om alles goed te kunnen bekijken. Aangezien we nu maar tien dagen hadden met Olivia en James zouden we ons moeten beperken tot de Great Ocean Road (wat we alle vier heel graag wilden zien) en als het meezat wilden we ook nog naar Adelaide rijden. De Great Ocean Road is heel bekend. Het is een prachtige route langs de kust en op een bepaald stukje van de Great Ocean Road zijn de twelve apostles te zien. Dat zijn enorme stukken (van steen, zand, land?) in de oceaan. Maar de foto’s spreken voor zichzelf. Dit wilden wij heel graag met eigen ogen aanschouwen, vandaar de keuze voor de Great Ocean Road.

De tweede dag reden vanaf Phillip Island richting Geelong, een plaats na Melbourne en waar de Great Ocean Road ongeveer begint. Het was een hele trip om er te komen en Cor en ik speelden voor passagier. James was de enige die mocht rijden anders hadden we 150 doller p.p. bij moeten betalen voor als je ook wilt rijden. Ik vond het wel lekker eigenlijk, want ik zie me nog niet in zo’n busje rijden en nu kun ik lekker uit het raam kijken en dromen.

De volgende dag werden Cor en ik een beetje nat wakker. Het had namelijk de hele nacht geregend en omdat wij op het dak sliepen was er iets niet helemaal water dicht. Maar we schepten het water van onder onze matras om weer verder te gaan. Maar James wilde hiervoor toch maar de maatschappij van de touringscarren bellen om te vragen hoe we dit probleem konden verhelpen. Ze waren heel aardig, ze boden ons een nieuwe, betere car aan, waarin we alle vier binnen konden slapen! Alleen we moesten er weer voor terug naar Melbourne om hem op te halen. Dat was niet echt ideaal want we zouden nu een dag nodig hebben om terug naar Melbourne te rijden en weer terug naar de plek waar we nu waren. Maar we besloten het toch te doen. En blij toe want de nieuwe car was helemaal goed! We hebben er echt van genoten, we zaten heel ruim, konden allemaal binnen slapen en al onze spullen konden we goed opbergen. Ook in deze zat een keukentje.

We hebben op heel veel campings gestaan en ik weet echt alle namen niet meer, maar alle prachtige dingen die we gezien hebben laten we op de foto’s zien. Die zeggen meer als woorden. En op facebook proberen we ook zoveel mogelijk foto’s te zetten, dat gaat soms iets makkelijker en sneller als de site.

Farm:

De eerste dag op de farm begon al goed. We zouden te paard naar de buurvrouw gaan om een stuk of 10 koeien weg te brengen. Wij te paard en de koeien maar lopen. Het was heerlijk weer, de zon scheen, een zacht windje waaide en wij waanden ons terug in de tijd dat men alles nog te paard deed in plaats van voertuigen. Het was puur genieten en voor ik het wist liep mijn paard nogal dicht langs een hek met prikkeldraad, en ja hoor je raad het al, ik bleef achterhangen en twee seconden later lag ik op de grond te spartelen met een grote scheur in m’n broek en m’n been. Cor keek verschrikt om waar ik toch was gebleven, ze had nog nooit iemand van een paard zien vallen namelijk . Maar m’n paard wachtte even verderop en ik sprong er dapper weer op. De verdere route verliep rustig en de koeien kwamen zonder kleerscheuren in hun weilandje aan. Het was al laat geworden en aangezien we nog moesten melken ging Cor met Rebecca (buurmeisje) in de auto en de boer en ik galoppeerden terug naar huis. Dit was een super leuke dag om te beginnen op onze nieuwe farm! De buren zijn trouwens hele aardige mensen. Ze hebben 7 dochters en een zoon, een dochter gaat het leger in, de andere werkt op een farm en een werkt er met paarden. Wat de rest doet weet ik niet maar deze drie wonen nog thuis.

De farm van Max (de boer waar wij nu voor werken) is niet zo’n grote farm als in NZ. Hij heeft ong. 100 koeien en we melken er nu zo’n 90 denk ik. In anderhalf uur zijn we klaar met melken! In NZ deden we er ’s morgens vier uur over dus dit gaat wel wat sneller. Cor en ik melken regelmatig met z’n tweeën, dan kan de boer lekker uitslapen of andere dingen doen. Hij was namelijk wel een beetje toe aan vakantie. Hij doet normaal alles in zijn eentje. Hij is namelijk gescheiden (heeft twee kinderen) dat was zo’n vijf jaar geleden. Helaas zijn nogal veel mensen hier gescheiden, vooral boeren. Ik denk dat het komt omdat het leven best eenzaam en afstandelijk van de stad kan zijn, misschien houden niet veel vrouwen dat vol. Maar het blijft sad, vooral voor de kinderen. Zijn kinderen zijn heel lief, een meisje en een jongen van 8 en 11 jaar oud. Ze komen elke second weekend op de farm.

Na het melken gaan we ontbijten en daarna gaat Cor de koeien hooi voeren met de tracktor. Ik ga de kalfjes, koeien die bijna moeten bevallen en de pinken graan en ander spul voeren. Daarna hebben we verschillende dingen gedaan. De farm is eigenlijk een enorme puinhoop en Cor en mijn handen jeukten om alles flink aan te pakken en op te ruimen, maar aangezien boeren alles wil bewaren, is dit wat moeilijk. Maar we hebben alle paddocks van onkruid ontzien, een paar oude hekken verwijderd en nieuwe in de grond gestampt en we hebben het oude pioniershuisje waar zijn ouders in hebben gewoond toen ze hier kwamen wonen met de grond gelijk gemaakt en opgeruimd. Deze was al helemaal ingezakt en door de ratten half opgevreten. We vonden nog hele oude dingen in het huisje dat was heel interessant. Bladen en kranten vanaf 1940, oude tinnen blikjes, foto’s enz.

Er zijn ook al heel wat kalfjes geboren sinds we hier zijn. Dat is altijd schattig om te zien, hoe klein ze zijn. Maar helaas moeten ze al vrij snel bij de moeder weg, wat ze niet altijd leuk vinden en begrijpelijk! Een heiffer (pink) mistte haar kalf zo dat ze elke dag bleef wachten op de plek waar we het kalf vandaan hadden gehaald. Ze hield het bijna wel een week vol. Het was een beef cow en ze gaf niet zo heel veel melk als de boer gehoopt had dus besloot hij dat het kalfje weer terug mocht bij de moeder. Wat was ze blij om het kalfje weer te zien. Nu huppelen ze samen happy door de wei. En ze heeft heel veel hulpmoeders die haar verzorgen. Alle cows zijn gek van het kalfje en als het door de wei rent, rennen er zo een stuk of 10 koeien achteraan

Onze tijd op de farm zit er al bijna op. We hopen op de 17e july terug te gaan naar Melbourne. We willen daar het Aquarium nog bezoeken wat heel mooi moet zijn. Ook willen we nog de Victoria Market bezoeken. Daar kun je allerlei hele leuke souvenirs halen en t- shirts voor maar 4 dollar. Heel handig voor arme reizigers als ons. We lopen al weken in dezelfde kleren, maar goed dat niemand ons hier kent. Maar in NZ gaan we weer goed verdienen dus dan komt het allemaal weer goed. Me zijn blij dat we onderdak, voedsel hebben gehad in Australië en dat we hele lieve, bijzondere mensen hebben ontmoet. Na Melbourne gaan we voor een week ofzo terug naar Rossi. Hij heeft nieuwe planten gekocht die we nog in de grond willen poten en hij wil nog een weekendje weg en dan kunnen wij voor hem melken. En als laatste willen we nog naar Phill en Ron gaan en dan moeten we alweer afscheid nemen van al deze lieve mensen die we hier hebben ontmoet want op 6 augustus hopen we weer naar NZ te gaan.


Het is niet zo veel deze keer maar we hebben nu de kans om het op internet te zetten, vandaar!

Heel veel liefs ons