Australie!!

Lieve familie and vrienden,

Zucht, eeeeindelijk dan een nieuw verhaal. Het heeft een tijdje geduurd maar daar istie dan! Twee weken geleden ben ik met dit verhaal begonnen en deze week probeer ik het af te ronden. Vandaar dat er een beetje tijdverschil is in het verhaal. Probeer daar overheen te lezen.
Hoe gaat het met jullie? Hebben jullie een mooie kroningsdag gehad? Hier hebben we helaas het hele oranje gebeuren gemist omdat we net in het vliegtuig zaten naar Austraië, daarom moeten we nog een beetje aan het idee wennen. Een apart idee eigenlijk dat we nu een koning hebben i.p.v. onze oude, vertrouwde Beatrix!?
Over Nederland gesproken, vandaag waren we sinds lange tijd, in Hollandse sferen. We zijn naar de Dutch Care geweest in Carrum Downs, een bejaarden tehuis met allemaal Nederlandse oude mensjes. Wij kregen daar hele geschiedenis -en immigratieverhalen te horen. De meeste oudjes zijn blij om hier in Australië te wonen en zouden nooit weer terug naar Nederland gaan als ze de keuze hadden. Ze zeiden dat wij ook in Australië moesten gaan wonen. Wij zeiden dat we daar nog maar even over na moesten denken;)
Je wilt trouwens niet weten hoeveel mensen er na de WO II naar Australië verhuist zijn. Wij stonden in ieder geval verbaast. In de grote steden van Australië leven op z’n minst zo’n in 30.000 tot 40.000 Nederlanders.

De komende dagen zijn wij van plan om een beetje vrijwilligerswerk in het bejaardenhuis te doen. De meeste vrijwilligers zijn ongeveer 50 tot 60 jaar oud. Wij zijn daarin een beetje een uitzondering:) Maar we hebben er echt van genoten en de oudjes vonden het helemaal geweldig twee (jonge) meiden in hun midden.
Met het ophalen van al die Hollandse herinneringen kregen wij wel een klein beetje heimwee. Ook als we foto’s van jullie zien langskomen of als we soms een kort belletje vanuit ons moederland krijgen. Maar ondanks het feit dat we jullie (een beetje:) missen mag alles goed gaan met ons. Gelukkig wél, al scheelde het niet veel of we stonden op straat. Oké, misschien een klein beetje overdreven maar toch….! Ik zal maar bij het begin beginnen anders wordt het een beetje rommelig verhaal.

Ondertussen alweer dikke twee weken geleden (woensdag 1 mei) werden we door onze baas van de farm in NZ naar het vliegveld in Dunedin gebracht. We waren er een beetje te vroeg maar op die manier konden we het lekker rustig aan doen. Om 4 uur ’s middags stapten op het vliegtuig en vier uur later zetten wij eerste voet in Australië, de derde grootste stad van Australie: Brisbane.
Moe en uitgereisd liepen wij over de grote Airport. Eerst maar onze koffers gaan opzoeken. Toen we uiteindelijk onze koffers hadden gevonden liepen we naar de uitgang. Van buitenaf hoorden we het verkeer voorbij razen en door het raam zagen we dat het buiten al aardig schemerig begon te worden, al was het nog maar 6 uur! Wij lieten even de nieuwe indrukken op ons inwerken. Welke nieuwe ontdekkingen zouden ons staan op te wachten in dit grote, onbekende land!?
We hadden een hotelletje geboekt ergens in het buitengebied van Brisbane en bedachten wat de beste en gemakkelijkste manier voor ons zou zijn om daar te komen. Op dat moment zagen we onze uitkomst. Een lange rij taxi’s stonden ons al op te wachten aan de zijkant van de weg. Waarom niet met de taxi? Op een eerdere vakantie in Macadonië hadden we een paar keer een taxi besteld en de prijzen vielen daar best mee. Hier in Aussie misschien ook wel dachten we. We hadden het adres van ons hotel al bij de hand en liepen naar één van de taxi toe. Eén taximeneer, zijn hoofd helemaal ingewikkeld in een witte burka, stond al naast zijn auto, om ons op de wenken te bedienen (dachten we, maar dat viel tegen!) De taxichaffeur deed de kofferbak voor ons open en ging toen i.p.v. onze koffers te pakken er weer prinsheerlijk bij zitten (vast bang voor rugproblemen!). Alright, wij hadden wel met wat zwaardere vrachtjes moeten sjouwen op de farm. We zouden een paar zware koffers ook wel overleven.
De taxiservice was dan iets minder maar hopelijk viel de prijs dan wel mee!? Zodra we in de auto gingen zitten zagen we dat er een kilometerteller in de taxi aanwezig was. De auto werd gestart en de dollars begonnen meteen te rollen. Of ik wilde of niet, mijn ogen werden steeds weer als magneten naar de kilometerteller getrokken. Ik moest wel blijven kijken. Eerlijk gezegd had ik van te voren een beetje een inschatting van de prijs van ons taxiritje gemaakt maar als we daarvan uit hadden moeten gaan stonden we binnen 2 minuten alweer op straat. Ik wilde met alle geweld genieten van onze eerste rit in Australie maar zou je niet op hete kolen gaan zitten wanneer je voor een rood stoplicht moet wachten en de teller gaat gestaag door. Voor mijn idee duurde het veel langer dan een kleine 20 minuten. Toen we uiteindelijk ons hotelletje naderden wilde ik meteen uit de taxi springen. De laatste meters konden we beter lopen, dat scheelde ons weer een paar dollars. Maar nee hoor, onze meneer had zo véél geduld, hij wilde ons netjes voor de deur afzetten als een echte gentlemen (wat een service!) en ondertussen rekende de teller nog even wat dollartjes extra tot we op een dikke 50 dollar uitkwamen. Aarhg daar gingen onze zuurverdiende centjes! Snel stapten we uit, gaven ons geld (met pijn in ons hart) en grepen daarna de koffers uit de kofferbak. Zonder onze taximeneer nog een blik waardig te keuren liepen we naar ons hotel. Buiten merkten we meteen het verschil van temperatuur op. Er hing er een warme, zwoele lucht, dat beloofde veel goeds! Toen we Nieuw Zeeland verlieten was het al redelijk koud aan het worden en nu waren we weer opnieuw in de warme temperaturen belandt. We checkten ons in bij het hotel en doken snel lekker ons bed in.

Uiteindelijk verbleven we 5 nachten in dat hotel. We hebben ons eerste weekend er in alle rust doorgebracht en zijn druk aan de slag gegaan met solliciteren. Helaas was er nergens geen internet in het hele hotel te vinden waardoor we dus op en neer naar de stad moesten voor een bezoek aan een internetcafé. Donderdag en vrijdag vlogen voorbij en nog geen antwoord terug op onze sollicitatie mails. Zaterdag vonden wij het tijd voor een onderbreking en zodoende besloten we om naar de Australia Zoo te gaan. En dat was beslist géén gekke beslissing!
Zaterdagmorgen stapten we om 8 uur op de trein die ons naar de plaats van bestemming zou brengen. Om 10 uur kwamen we aan bij de Zoo. We waren erg benieuwd, het was voor ons beiden al enige tijd geleden dat we naar een dierentuin waren geweest. Daarnaast hadden we goede verhalen over deze Zoo gehoord. Deze verhalen waren niet overdreven want de Zoo was inderdaad prachtig. Alles zag er goed verzorgd en netjes uit en er werden prachtige shows gegeven. De meeste dieren uit de Zoo kwamen oorspronkelijk uit Australië, zoals: kangaroes, koalaberen, tropische vogels en heel veel krokodillen. De krokodillen namen vooral een belangrijke plaats in deze Zoo. In het verleden had een bekende krokodillenhunter: Steve Irwin, de Zoo opgestart en hij gaf grote shows met krokodillen. Irwin kwam om het leven toen hij opnames maakte voor zijn onderwaterdocumentaire "Ocean's Deadliest". Tijdens het filmen werd gestoken door een giftige pijlstaartrog die hem voluit in de borst raakte. In de Zoo kun je nog veel terug zien ter nagedachtenis van Steve Irwin. Tot op de dag van vandaag zijn zijn achtergebleven vrouw en twee kinderen nog steeds actief in de Zoo.
Halverwege onze dag in de dierentuin kwamen wij er pas achter welk tragisch verhaal er zich had afgespeeld bij deze familie en het liet een diepe indruk op ons achter.
De krokodillen show was heel interessant om te zien, vooral omdat we dat nog nooit eerder zo’n dergelijke show hadden gezien. Tijdens de show voerden ze de krokodillen en lieten ze zien hoe snel een krokodil kon reageren en bewegen. (Toen Irwin nog leefde was de show groter en spectaculairder maar hij had dan ook veel ervaring met krokodillen.) Naast de krokodillenshow werd er ook een tijgershow gegeven en dat was in één woord: Geweldig! Ik zelf ben een geweldige tijgerliefhebber (van een afstand) en ik zat de gehele show op het puntje van m’n stoel te genieten van deze prachtige dieren. Het was geen gewone simpele show waarbij ze de tijgers alleen voederden. Integendeel, in deze show lieten ze de tijgers allerlei manoeuvres uitvoeren. Simpelweg, de tijgertemmers waren gewoon aan het spelen met de tijgers (Kat en muis spel). Ze gebruikte daarvoor special speelgoed. Ze hadden een stok met daaraan een soort knuffel. Die knuffel was het aas en het was de bedoeling dat de tijgers achter de knuffel aan gingen om ze een beetje actief te krijgen. Op die manier probeerden ze de tijger ook in het water te krijgen. Als een tijger de knuffel wilde pakken, gooiden één van de temmers de stok met knuffel in het water. Als een tijger op dat moment erg gefocust was op de knuffel dan sprong hij er achter aan, het water in en dan zagen we een prachtige tijgerjump! In het begin waren de tijgers nog erg lui, maar zodra ze eenmaal met het water in aanraking waren geweest, werden ze actiever. Met de knuffeltechniek lieten de temmers ons een paar mooie jumps van de tijgers zien. Eén tijger vloog zelfs de boom in. Hij klauwde zich aan de boomstam en was alweer beneden voor dat wij het konden bevatten. Super, snelle animals die tijgers!
Verder zijn we die dag nog op de foto geweest met een koalabeer. We waren meteen verknocht aan die schattige knuffelbeestjes. Zodra je een koalabeer vastpakte hield ie je stijf vast met z’n pootjes, net als een baby. Onze moedergevoelens kwamen meteen boven drijven.
We konden ook nog op de foto met andere dieren zoals een olifant, kamelen, tijger, verschillende reptielen enz. Dat hadden we ook graag gewild natuurlijk maar dat was stukken duurder, dus dat moest maar wachten voor een volgende keer maar het was sowieso leuk dat die optie er was. Wat ook speciaal was om te zien in deze Zoo was dat het personeel in de dierentuin veel met de dieren deed. Gedurende de dag zagen we verschillende diervenverzorgers met de dieren wandelen op de voetpaden. Ze liepen met hombats, koala’s, kleine kangaroos en andere kleine dieren aan een touwtje.. Op die manier konden wij al deze dieren goed van dichtbij bekijken en je had de mogelijkheid om vragen te stellen over het dier.
We hebben beiden erg genoten van de Zoo. Zo’n dagje er op uit geeft weer nieuwe moed. En dat konden wij wel gebruiken want de komende week zouden we ons zoet houden met het zoeken naar een baan.

Aan de moed ontbrak het eerst niet. Maandag begonnen we opnieuw vol optimisme met het zoeken op internet naar alle mogelijke banen in de buurt van Brisbane. En we werden nog optimistischer toen we zagen wat een leuke opties er waren. Jobs op sheepsfarms, cleaningjobs, werken met honden, werken in de bush… Er was van alles en nog wat. Wij stuurden die maandag wel een stuk of 10 sollicitatie-emailen en die dag erop weer 10, of misschien meer. We hebben niet bijgehouden hoeveel e-mails en telefoontjes we gestuurd/gedaan hebben maar in ieder geval meer dan we ooit in Holland hebben geschreven. Om het kort te houden. Woensdagavond waren het solliciteren een beetje meer dan zat. We zaten nog steeds midden in de stad drukke stad Brisbane en het begon ons een beetje te benauwen. We wilden eigenlijk liever weg. Weg uit deze grote drukke stad!! Daarnaast hadden we nog steeds weinig antwoorden terug op onze sollicitaties en de antwoorden die we hadden gekregen tot nu toe waren niet erg optimistisch. Zo begon een nieuw idee vorm te krijgen. We konden wegtrekken naar een andere stad en daar op zoek gaan naar een baan. Misschien hadden we daar meer kans op baan? Ik kan nu wel zeggen dat deze gedachte niet onze beste was tot nu toe. Maar goed, het idee leek ons toen beiden wel wat en zo kwam het dat we de volgende dag al vroeg in de veren waren en om 9 uur bepakt en bezakt op het vliegveld stonden. We hadden nog geen vlucht geboekt wat betekende dat het niet een goedkope vlucht zou worden.
We moesten kiezen waar we heen wilden vliegen en dat is best moeilijk want Australië is zo groot! Maar toch hadden we een klein aanknopingspunt. Van al onze sollicitaties hadden we één leuk gesprek overgehouden. Het gesprek betrof het vrijwilligers werk bij een Hollands bejaardentehuis. Deze mensen waren laaiend enthousiast op onze vraag of ze nog hulp konden gebruiken van 2 Dutch girls. Wij helemaal gelukkig natuurlijk. Eindelijk mensen waar we welkom waren. En zo kwam het dat we de eerstvolgende vlucht naar Melbourne boekten. De vlucht van Brisbane naar Melbourne duurde ongeveer 2.5 uur. (Het is bijna niet te bevatten hoe groot Australië is. Als je van de ene naar de andere kant van het land wil vliegen kost je 5 a 6 uur). Melbourne is de tweede grootste stad van Australië en dat werden we meteen gewaar toen we arriveerden. Stromen met mensen liepen door de overbelichte straten. Treinen, trams, auto’s… we werden er in verzwolgen. Voor ons sprong het licht op groen..! Mensen staken over en liepen overal kriskras door elkaar. Auto’s die toeterden.. Aargh… Dit was dan het drukke stadsleven, nog erger dan we ooit hadden meegemaakt. Zoveel prikkels konden we niet aan! Met onze koffers achter ons aangesleept haastten we ons door de stad en doken de eerste de beste backpakkers in die we tegenkwamen. De volgende morgen zouden we doorreizen naar Carrum Downs waar het Nederlandse bejaardenhuis moest zijn. Dat was ons plan.

Zo vertrokken we de volgende morgen met de trein naar Carrum. Als eerste moesten we een plek opzoeken waar we voor langere tijd konden verblijven. Maar helaas er was geen één goedkoop verblijfplekje in Carrum vinden. In Carrum stuurden de mensen ons naar Frankston, een iets groter plaatsje. Zo gebeurde het dat we op een gegeven moment in Frankston belanden. Frankston was inderdaad een redelijk grote plaats. Eerst op zoek naar het informatiecentrum. Dat was nog een hele trippel en vooral met onze zware koffers was dat niet zo simpel. Bij het informatiecentrum stond ons een nieuwe verassing te wachten. Sorry, geen backpakkers luidde het antwoord op onze vraag naar een backpakkersplaats. De meest dichtbijzijnde was een uur verderop. Daar zaten we dan, konden we weer helemaal terug naar het treinstation gaan lopen en het was nog een uur met de trein. Het idee stond ons niet echt aan. We hadden het even helemaal gehad met al het gereis. Vlakbij het informatiecentrum was de beach. Eerst maar eens lekker gaan uitwaaien op de beach daarna zouden we wel verder zien. Bij het strand was het heerlijk, het was een mooie dag en we genoten van het warme zonnetje op ons gezicht. De gedachte om in Frankston te overnachten stond ons het meeste aan tot nu toe. Op een gegeven moment ging Marlies weer naar het informatiecentrum toe, misschien konden ze ons daar helpen met het vinden van een job? Ik bleef achter op het strand met een verzameling kaarten om me heen. Ik zat er even heerlijk te zitten in de zon totdat ik bedacht dat ik mijn tijd ook wel even nuttig kon besteden. Ik greep mijn zakboekje met al mijn belangrijke gegevens, erbij. Ik had hier een paar nummers ingeschreven van mogelijke jobs. Ik besloot net het eerste contact te bellen toen ik opeens een stem achter me hoorde. “Tourist?!” Ik draaide me verschrikt om. Ik was zo verdiept in waar ik mee bezig was dat ik helemaal niet iemand had aan zien komen. Ik zag een man achter me staan. “You have a lot to carry with you! Vervolgde hij. Vervolgens wees hij naar de twee grote koffers en twee tassen die ik om me heen verzameld had.” Yes, I am a backpacker!” antwoordde ik. Hij keek een beetje verbaast bij mijn antwoord. Op het eerste gezicht leek het of hij mij niet wilde geloven. Ik begreep al snel waarom. Hij zei dat hij nog nooit een backpakker had gezien met zoveel spullen bij zich. Ik vertelde hem maar gauw dat deze spullen niet van mij alleen waren maar dat ik samen met een vriendin aan het backpakken was, maar dat maakte voor hem niet veel verschil volgens mij. Ondanks dat ik voor hem een bijzondere backpakker moest zijn raakten we gezellig aan de praat. Ik vertelde hem dat we naar werk zochten maar dat het moeilijk was om iets te vinden. Ook vertelde ik hem van onze plannen om vrijwilligerswerk te doen bij de Dutchcare en dat we nu op dit moment zoek waren naar een backpackerplaats om een nacht te verblijven. Op dat moment was zijn vrouw er ook bij komen staan. Zij hoorde wat ik zei en ze zei plotseling: “You can sleep by us if you want? Ik keek ze beiden verwonderd aan. Meende ze dat nou? Ik wist even niet wat ik moest zeggen. Eerst liep ik wat te stuntelen in het engels, waar ik soms erg goed in ben. Uiteindelijk zei ik dat ik het heel leuk zou vinden maar dat ik met mijn vriendin moest overleggen. Dat konden ze begrijpen. Marlies was er nog niet en ik zei dat ik haar wilde gaan opzoeken. Precies op dat moment kwam Marlies er aan lopen. Ook zij keek op van het bijzondere voorstel van deze onbekende mensen, maar waarom zouden we dit vriendelijke aanbod niet aannemen!? En zo besloten we om met deze aardige mensen in het diepe te stappen. Ondertussen kwamen er nog een paar mensen bij staan. Het was een gezinnetje vanuit Maleisië die familie van het ouderpaar bleek te zijn. Op dit moment verbleven zij een paar dagen bij het echtpaar in huis. Dat kon dus erg gezellig worden. Veel tijd om ons te bedenken kregen we niet meer. De twee mannen namen onze twee zware koffers voor hun rekening en voor ons was er geen andere keuze dan gewillig met de stoet mee te lopen. Eerst brachten we de koffers naar de auto en daarna gingen we naar een restaurantje om gezellig wat te drinken. Ondertussen leerden we de familie beetje bij beetje meer kennen. Het ouderpaar (Ron en Phill) waren beiden met pensioen en brachten veel tijd door met reizen. Phill komt oorspronkelijk uit Maleisië en dat verklaarde meteen de familieband met het Maleisië gezinnetje. Het Maleisië gezinnetje was ook super aardig. Ze hadden twee kleine kinderen en die genoten ook erg van hun vakantie in Melbourne. Normaal gesproken zouden ze naar school moeten maar omdat hun vader en moeder naar werk zochten in Melbourne (Business) kregen de kinderen permissie om mee te gaan. Maleisië heeft op dit een moeilijk regering en de islam heeft een grote invloed in dat land. Daarom trekken veel mensen met hun gezin uit het land. Dit doen ze voornamelijk voor de toekomst van hun kinderen.

Kortom, we hebben twee dikke weken bij deze aardige mensen gebivakkeerd en we hebben er met volle teugen van genoten. We hebben verschillende uitjes met ze gedaan. Wij zijn naar de Victoriamarkt in Melbourne geweest. Een supergrote markt met allerlei souverniers etc. We kwamen ogen (en geld) te kort. Daarnaast zijn we een paar dagen naar het ouderlijke huis van Ron geweest en hebben genoten van prachtige tochtjes door het Australische landschap. We hebben onderweg onze eerste kangaroos in het wild gezien. We zagen grote bosgebieden die een paar jaar geleden zijn aangetast door grote bosbranden. Indrukwekkend om te zien! We hebben ook verschillende nieuwe Aziatische ervaringen opgedaan. We hebben verschillende Chinese restaurantjes bezocht en zijn ondertussen experts geworden in eten met stokjes! Verder hebben we tijdens ons verblijf een paar dagen vrijwilligerswerk gedaan in de Dutch Care wat ik eerder in het verhaal al noemde. Met de fiets gingen we elke morgen naar de oude mensjes. De fietsen leenden we van Ron en Phill. Helaas was het uiteindelijk maar van korte duur. We genoten van het werk bij de oude mensjes maar omdat het ons geen geld in het laatje bracht moesten we toch ook naar wat anders uitkijken. En dat deden we!, samen met Ron en Phill, die ons hard meehielpen om iets te vinden. Als wij overdag naar de Dutch Care waren, zochten zij voor ons op het internet of ze pleegden een paar telefoontjes wat heel nuttig voor ons was want uiteindelijk hebben zij de nieuwe baan voor ons gevonden! En zo brak het ogenblik aan voor ons om dit vertrouwde ‘thuis’ met de super aardige mensen te verlaten…..

Toen we de nieuwe baan kregen ging alles heel snel. We kregen vanaf dat moment meerdere reacties terug op onze mails en telefoontjes en meerdere mogelijkheden werden ons aangeboden. Nu moesten we nog gaan kiezen ook! Uiteindelijk kozen we voor een job op een kleine koeienfarm inclusief paarden. Dat leek ons wel wat!:) We spraken af dat we de 10e van juni zouden gaan starten. Eerst hadden we nog wat anders in de planning. We wilden nog een paar dagen een vriend van Ron en Phill helpen met bomen planten (600 bomen in totaal). Ross, zo heette hij, woont samen met zijn vrouw op een koeienfarm. Wij konden naast het bomen planten meteen ook helpen met het melken van de koeien. Wij konden bij Ross en Chris (zijn vrouw) in huis slapen en hij wilde ons in de tijd wij daar zouden zijn een paar mooie plekken laten zien van de omgeving. Dat vonden wij een goed idee. Zo hebben we daar een kleine week doorgebracht en we hebben het er prima naar onze zin gehad. Beiden (Chris en Ross) waren super aardig voor ons en we voelden ons er al snel thuis en daarnaast hebben we weer wat nieuwe melkervaring op gedaan op zijn boerderij. Verder hebben we op onze avondlijkse trips, enkele wombats in het wild gespot. De koala’s die daar ook bij bosjes moesten zitten lieten zich helaas niet zien aan ons. De laatste avond was het meest speciaal. We zijn met z’n vieren naar het Philip eiland geweest om pinguïns te spotten. Het was geweldig, helaas mochten we geen foto’s maken. We hebben wel een honderd kleine pinguïns gespot. Wanneer het begint te schemeren is het de beste tijd om ze te spotten. Zodoende zaten we daar rond een uur of 7 te wachten bij de beach tot we de eerste groepjes pinguïns zagen aantrippelen. De pinguins hadden een dag of misschien een paar dagen in de oceaan doorgebracht en hadden nu hun buikjes vol met vis en dan is het tijd om terug te gaan naar het nest. Ze nemen dan een korte break en duiken vervolgens weer terug in de grote oceaan. Het was erg grappig om het groepsgedrag van de pinguins te observeren. Als één van de pinguïns op z’n kop ging staan, deden de anderen pinguins dat ook (bij wijze van spreke dan) De meeste pinguïns die uit het water kwamen stuiteren gingen rechtstreeks naar de duinen en zochten hun nestje op. Sommige pinguïns deden er een beetje langer over. We zagen een groepje van 8 pinguïns uit de donkere oceaan komen en driftig over het strand trippelen. Opeens draaide de achterste pinguin zich om en trippelde razendsnel terug. Voordat hij het water bereikte hadden de andere pinguins zich ook omgedraaid en trippelden als in commando terug naar de oceaan en schoten achter elkaar terug in het koude water in. Ze zwommen van ons weg en we konden ze even niet meer zien. Die zien we niet meer terug, dachten we. Maar nog geen halve minuut later daar kwamen ze weer aangezwommen. Ze hipten het strand op en liepen in een stoet over het strand naar de duinen toe. Maar ook dit keer bereikten ze de duinen niet. Halverwege besloot één van de pinguins om weer terug naar de oceaan te gaan. Er was geen houden aan. Daar gingen ze allemaal, één voor één schoten ze weer terug! En dit herhaalde zich wel een paar keer. Heerlijke beestjes die pinguins. We konden ons er wel de hele avond vermaken maar toen het echt donker begon te worden hadden de meeste pinguins hun nest bereikt en was er niet zoveel meer te zien. Tijd om op te stappen en naar huis te gaan. We hadden erg genoten van deze speciale avond met Ross en Chris en we vonden het jammer dat het alweer de laatste avond met hun was. De volgende dag zouden we er 10 dagen met een touringcar er op uit trekken, samen met vrienden vanuit Nieuw Zeeland. De volgende dag arriveerden onze vrienden op de farm. We namen hartelijk afscheid van Ross en Chris en beloofden ze, dat als we tijd overhadden in Australië, om nog eens terug te komen. Maar eerst hopen we de komende dagen heerlijk genieten van het Australische landschap en van het gezelschap van onze Engelse vrienden. De volgende keer hopen we daar meer over te kunnen te vertellen. Dit verhaal is al lang genoeg dacht ik zo:)

Tot horens!
Marlies & Corine