De reis naar het Zuider-Eiland, werken op de farm

Lieve familie en vrienden van Holland en NZ
We vonden het weer es nodig tijd worden om jullie even bij te verhalen over het reilen en zeilen van ons nieuwe, ruige boerenleven… Vandaag (24 januari) hebben we een vrije dag en zodoende heb ik eindelijk een momentje weten te vinden om een verhaal te typen. Op dit moment zit ik heerlijk in de auto, en geniet ik vanuit de bijrijderstoel van het plaatsje “Bluff”, waar we nu doorheen rijden.. Bluff is een plaatsje in het aller-onderste puntje van het Zuider-Eiland. Het is niet zo’n groot plaatsje, maar toch wel even de moeite waard om er een kijkje te nemen. We hebben even een ‘beeldige’ foto van onszelf geschoten;) en zijn toen weer rechtsom gekeerd terug naar onze farm.
Als eerste, om jullie gemoed even gerust te stellen willen we jullie laten weten dat ons ‘nieuwe thuis’ ons prima bevalt en we nog steeds springlevend zijn! Maar voordat ik hier verder over ga uitbreiden zal ik eerst vertellen over de reis die er aan vooraf is gegaan. Want dat was nog wel een hele trippel hoor!
Zaterdagmorgen, 12 januari zijn we vertrokken uit Gisborne. Het afscheid ging dan niet gepaard met tranen en tuiten (we konden ons gelukkig inhouden…) maar toch was het wel even slikken. We hadden daar een goede tijd en we waren echt gehecht aan ons stekje met al die lieve mensen die ons zo gastvrij hebben ontvangen en zo goed voor ons hebben gezorgd. We hadden geen betere start kunnen maken in NZ. Maar gelukkig was het afscheid niet voorgoed. We hopen nog een keer terug te gaan naar de fam. Ten dele om onze achtergebleven spullen op te halen maar ook om dan écht afscheid te nemen want daar waren laatst nog niet echt klaar voor!
Hoewel het afscheid nog niet officieel was, had de fam de avond voor ons vertrek een afscheidsbbq voor ons georganiseerd. Dit was berezellig, en we hebben dit erg gewaardeerd. Daarnaast was dezelfde vrijdag ook nog speciale dag voor onze Marlies… Het was haar 22e Birtday. Helaas moesten we ons de hele dag druk bezighouden met het inpakken van onze spullen waardoor haar verjaardag bijna zou worden vergeten, maar gelukkig was daar de bbq diezelfde avond, die het weer helemaal goed maakte. Later op de avond werd er ook nog een superoverheerlijke Birthdaytaart tevoorschijn gehaald . Dat was natuurlijk ook een leuke en lekkere verassing wat er voor zorgde dat het een dag was geworden met een zilveren randje!
Goed, we gaan weer terug waar we gebleven waren. Zaterdagmorgen zijn we dus uiteindelijk vertrokken. We hadden van te voren al een beetje een route uitgestippeld. Ik zal in het kort onze route vertellen. We wilden zaterdag naar Carterton reizen, dat is ongeveer 6 uur rijden vanaf Gisborne. In Carterton wilde we de zondag doorbrengen zodat we daar de Dutch Reformd Church van Ds. Vergunst konden bezoeken. Misschien klinkt de naam van deze dominee jullie wel bekend in de oren?! Voor ons was het namelijk een op zichzelf staand NZ begrip geworden. Voordat we uit Nederland vertrokken, waren we door onze eigen families al bekend gemaakt met deze dominee en zijn Hollandse gemeente. Voor degene die nog nooit van hem gehoord hebben geef ik even een klein beetje achtergrond informatie. Ds. Vergunst komt oorspronkelijk uit NL en heeft (zelfs) bij Marlies moeder in de klas gezeten. Als ik het goed heb is hij al jonge leeftijd naar Amerika geëmigreerd en is uiteindelijk daarna terecht gekomen in Carterton. Hier staat hij nu al weer voor de langste tijd omdat hij nu weer bijna terug gaat naar Amerika. Maar het speciale aan deze NZ’se gemeente is dat ze een beetje Hollandse trekjes heeft. Veel mensen uit deze gemeente komen oorspronkelijk ook uit NL, en zijn naar NZ geëmigreerd en hebben zich gesetteld in Carterton. Dus Hollandse bezoekers worden daar dan ook zeer gastvrij ontvangen…
En wisten jullie dat jonge, ongehuwde meisjes met een kerkelijke achtergrond zéér welkom zijn in de gemeente van Carterton.., omdat het de enigste Dutch Reformd Church van NZ is en de jeugd daardoor maar weinig huwelijkskandidaten heeft…. Dit allemaal, wisten wij al lang en breed van te voren maar liet ons niet tegenhouden om deze kerk te bezoeken. Integendeel:)!
Toen wij ’s avonds uiteindelijk in Carterton aankwamen gingen we eerst een slaapplaats zoeken. We hadden onze hele voorraad campingspullen meegenomen, maar waren er eigenlijk nog niet over uit of we wilden wild kamperen (wat beter was voor ons budget!) of op een camping. Uiteindelijk na veel zoekwerk zagen we een campingplaats die ons wel aantrok. Een kleine camping, met frisógende douches wat ons uiteindelijk over de streep trok. Toen we onze tent hadden opgezet (het was het enigste tentje midden op een kaal, groot veld, werd het tijd voor een hapje eten. Maar plotseling schoot ons opeens te binnen dat we niet eens wisten waar ‘onze’ kerk stond en hoe laat de kerk de volgende dag zou beginnen… Hapje eten kon wachten, we moesten eerst maar eens door Carterton gaan rondtoeren. Maar hoe we ook keken, geen kerktoren of imposant kerkgebouw te bekennen. Gelukkig hadden we nog wat achter de hand. Van een kennis uit Genemuiden hadden we een contact gekregen die in Carterton woonde en ook die kerk bezocht. Ondertussen hadden we haar nummer gekregen en op die manier konden we haar vragen hoe laat de kerk begon en waar de kerk toch stond!? Uiteindelijk was het probleem zo goed opgelost en konden we lekker rustig gaan eten…
Zondag vertrokken we op tijd naar de kerk. We waren benieuwd hoe de kerk eruit zou zien maar nog benieuwder naar de mensen natuurlijk. Toen we de hal van de kerk binnenkwamen liep er meteen een man naar ons toe die zich aan ons voorstelde, even later bij de wc kwam er een andere man naar ons toe en nodigde ons uit om na kerkstijd een kopje koffie te drinken bij hem thuis. ‘Ehm, jah oke’ zeiden we een beetje overdonderd, we keken elkaar aan. Hadden we daar echt zin in, bij onbekende mensen te gaan koffiedrinken? We besloten maar snel de kerk in te gaan lopen. Toen we een poosje in de kerk zaten begon het orgel te spelen en de Psalterboeken werden te voorschijn gehaald (ze zingen daar namelijk Psalters i.p.v. psalmen) Wij zaten met lege handen en gluurden een beetje om ons heen. Een meisje dat naast ons in de kerkbank zat, stond op en kwam even later terug met een Psalterboek en gaf hem aan ons. We knikten haar eens vriendelijk toe en probeerden ons toen te concentreren op de noten in het Psalterboek en waagden dapper een poging.
Eén ding was ons wel snel duidelijk, de mensen waren hier overaardig. Dat beloofde nog wat als de dienst was afgelopen… De dienst begon en eindelijk zouden we dan ds. Vergunst in levende lijve ontmoeten, want dat was de reden dat we hier speciaal voor naar de kerk gingen.
Wat vonden wij het dan ook een teleurstelling dat de ds. zijn hele preek voorlas! En wat we nog meer bijzonder vonden, was dat hij aan het eind van de dienst de naam van een andere predikant bij de preek vermelde. We snapten er niks meer van. Waren we hier speciaal voor gekomen? Maar verder hadden we geen tijd om erbij stil te staan, het orgel ging spelen, de mensen gingen lopen en wij liepen achter de massa aan. Toen we uiteindelijk buiten stonden zei Marlies; ‘Kom op, we gaan er snel vandoor..Ik keek haar ongelovig aan. ”Maar, ons bakkie koffie dan? Dat kunnen we niet maken joh! Maar Marlies was niet meer te houden. Ondertussen kwamen al een paar mensen op ons af en voordat ik het wist werd ik wild meegetrokken naar onze auto.
’s Avonds gebeurde precies hetzelfde, we zaten achterin de kerk en waren vertrokken voordat iedereen ons kon met vragen kon bestoken. Eén meisje kwam nog achter ons aan en stelde zich voor. We hadden een gesprek van een halve minuut en weet je wat ze zei? ‘Ik heb nog wel een vrijgezelle broer!!! ‘ Thuis hebben we er later hartelijk om gelachen.
Ik denk dat de gemeente nog nooit zulke bezoekers als ons had meegemaakt. Toevallig hoorden we ‘s avonds op onze camping van andere Nederlandse vakantiegangers die ook de Dutch Reformd Church hadden bezocht, dat de mensen van de gemeente zich inderdaad afvroegen waarom die twee meisjes toch steeds zo snel wegwaren. Ze dachten dat niemand ons had uitgenodigd.
Ondanks onze snelle vluchtacties hebben we er toch een leuk contact aan overgehouden. Zondagavond voor de kerkdienst hebben wij gezellig bij ons ‘contact’ gegeten. En hoe het precies te sprake kwam weet ik niet meer, maar in ieder geval kregen wij toen te horen Ds. Vergunst twee weken op vakantie was en dat er daarom deze zondag preeklezen was. Het werd ons meteen allemaal duidelijk . ’T was jammer dat we hem gemist hadden, maar goed, ds. Vergunst was in ieder geval geen preeklezer wat ons anders stiekem wel een beetje was tegengevallen.
Misschien kunnen we op de terugweg naar het Noorder-eiland de gemeente met een tweede bezoek vereren, maar dan inclusief ds. Vergunst natuurlijk!
Ik ga er nu even wat sneller doorheen want anders wordt het een beetje erg lang verhaal. Maandagmorgen moesten we al vroeg vertrekken naar de Ferry. We moesten om half 5 inchecken en we hadden nog een rit van anderhalf uur voor de boeg. Alles bij elkaar gerekend moesten we om kwart over drie het bed uit. Zondagavond hadden we de tent alvast afgebroken zodat we de volgende morgen alleen onze matjes en slaapzakken nog moesten opruimen. We hoopten natuurlijk op een heldere nacht, maar dat viel een beetje tegen. Zo gauw de schemer inviel begon het te druppen. We lagen nog maar net, maar helaas we konden zo echt niet blijven liggen. Gelukkig was er midden op het grasveld een afdakje voor een bbq-stelsel. We sleepten onze spullen er heen en lagen al snel heerlijk droog op ons matje onder het afdakje.
Na een korte nachtrust vertrokken we in de vroegte en kwamen we precies op tijd bij de Ferry aan. In de haven zagen we een super grote, mooie boot liggen. We hadden de goedkoopste boot geboekt, en kijk nú eens wat een mooie boot er op ons lag te wachten! Onze oren klapperden ervan. Maar wat viel het tegen toen niet de grote boot maar een veel kleinere boot ernaast ons werd aangewezen. De mooie boot was niet voor ons bestemd. Onze boot was een stuk kleiner en viel niet eens op naast de grote boot. Maar binnenin de boot was het goed te vertoeven en onder het genot van een heerlijk bakje warme chocolademelk begonnen we de overtocht. Het was jammer dat het weer zo mistig en regenachtig was, wat ervoor zorgde dat we buiten niet veel konden zien. Dat was een teleurstelling want er was ons verteld dat er een grote kans bestond dat we dolfijnen konden zien. Maar die kans was voor ons niet weggelegd helaas! De overtocht was ongeveer 3,5 uur varen. Aan het eind klaarde het weer gelukkig een beetje op en werd het wat helderder. Zodoende hebben we het laatste stukje nog kunnen genieten van de prachtige omgeving.
De aankomst op het Zuider-Eiland bracht nieuwe kriebels teweeg. We hadden vele positieve geruchten over het Zuider-Eiland gehoord. De natuur moest er prachtig zijn. Lekker ruige en mooie hoge bergen, glasheldere meren en natuurlijk niet te vergeten de dolfijnen, walvissen en pinguings! De dag verliep verder voorspoedig. We wilden deze dag zover mogelijk komen zodat we dag er op niet zo ver meer hoefden te rijden. In het begin waren de wegen erg bochtig met hier en daar een recht stukje zodat we niet zo heel hard opschoten maar later ging dat beter. We reisden die dag van ’s morgens 4 uur tot ’s avonds half 6 met tussendoor één korte break. Je kunt je voorstellen dat we aan het einde van de dag zo gaar waren als een klontje, maar toch voldaan omdat we zover waren gekomen. De volgende dag zouden we als we het goed hadden ingeschat, nog maar zo’n 3 uur hoeven te rijden naar onze ‘farm’. Die avond trakteerden we onszelf op een lekker bed bij de ‘Backpackers’ omdat we even geen zin hadden aan het hele tentgebeuren!
Na een goede nachtrust te hebben gemaakt voelden we ons weer helemaal op en top en waren we helemaal gereed voor onze nieuwe job op de farm. We voelden ons allebei best een beetje zenuwachtig want we hadden geen idee wat ons te wachten stond. Onze nieuwe baas kwam heel vriendelijk over tijdens ons mailcontact maar dat was dan ook het enige wat we wisten. Aan het eind van de morgen kwamen we uiteindelijk aan bij ons nieuwe adres en we kregen een hartelijk ontvangst. In het huis was alles een beetje chaotisch omdat onze nieuwe baas de volgende dag op vakantie hoopte te gaan.
We kregen eerst een korte rondleiding over de farm. We keken onze ogen uit. De farm was niet zo’n klein beetje groot. Hij was mega groot! We kregen zelfs een plattegrond waar alle belangrijke schuren stonden aangegeven. Ook alle weilanden hadden een nummer waardoor je wist naar welk weiland je de koeien moest brengen of ophalen.
Van al de schuren is de ‘milkshed’ de belangrijkste attractie. Hier gebeurt het allemaal. Per dag wordt hier 7.5 uur aan melken besteed. De koeien worden vanuit het weiland naar de ‘milkshed’ gebracht. Daar komen ze op een ronddraaiplatform te staan. Op het ronddraaiplatform kunnen 50 koeien staan, wat betekent dat er 50 tegelijk gemolken kunnen worden. (van de 850 koeien) ’S Morgens beginnen we met melken vanaf 4 uur tot 8 uur en ’s middags beginnen we om half 3 tot een uur of half 6/6 uur. Naast het melken hebben we ondertussen al verschillende klusjes gedaan. Sommige klusje zijn wat minder dan andere maar over het algemeen zijn we redelijk in onze schik met onze nieuwe job. We doen o.a. melkmachine schoonmaken, distels uit de weilanden hakken, oude troep op de boerderij opruimen, de gaten in de ronde balen plakken, koeien naar het nieuwe weiland brengen enz…
We rijden hier met verschillende interessante vervoersmiddelen. Dat is misschien nog wel het leukste van de hele boerderij. Omdat de boerderij zo groot, heb je met grote afstanden te maken zodat een vervoersmiddel echt geen overbodig luxe is. De eerste werkdagen reden we voornamelijk met een quad rond maar tegenwoordig rijden we ook in (zeer) oude trucks en crosmotors. Echt geweldig gewoon!
Ons nieuwe tijdelijke huis steeg ook helemaal boven onze verwachting uit. We hebben een super groot huis voor onszelf zonder dichtbijzijnde buren of e.d. Omdat we echt in de country (bij ons zou je zeggen op het platteland) wonen, is het soms ook weleens behelpen. We hebben bijvoorbeeld geen supermarkt dicht in de buurt wat betekend voor ons, dat we boodschappen voor 10 dagen moeten inslaan. Verder komen we hier ook weinig mensen tegen. De enige menselijke wezens waar we dagelijks mee te maken hebben zijn onze collega’s van de farm. Reacties van jullie is daarom extra waardevol voor ons… We kijken er écht naar uit!
Zó! dit was het weer even voor een tijdje. Volgens mij hebben we jullie weer helemaal bijgepraat over ons bestaan! Iedereen nog een heel fijn weekend toegewenst en we hopen van jullie te horen!

Big Hug!