What a day, what a weekend...
Door: Corine
Blijf op de hoogte en volg Corine en Marlies
22 Oktober 2012 | Nieuw Zeeland, Tauranga
Dear family, friends and everyone...
Hoe is het bij jullie? Een goed weekend gehad? Wij wel!
Wij zijn gisteren eer 'heelhuids' terug op onze basis (Gisborne) teruggekeerd en vandaag is het voorrecht aan mij om een verslag op de site te typen. Ik heb het lang uit gesteld maar nu ben ik toch echt aan de beurt en ik ga het beste er maar van maken.
Vrijdagmorgen zijn we vertrokken richting Tauranga. Tauranga is ongeveer 4 uur rijden vanaf Gisborne. Dat is dus een hele trippel. Maar goed, we waren goed uitgerust, inclusief ons carretje die we een goede schoonmaakbeurt hadden gegeven van te voren. (die nu al weer een dringende beurt nodig heeft) Al met al waren we klaar voor de reis!
Omdat we met z'n tweeën waren konden we mooi om de beurt gaan rijden of genieten van de omgeving vanuit de bijrijdersstoel. En genoten hebben we zeker! Echt ik heb wel een paar keer gedacht dit moet pa zien. (mijn vader is namelijk ook echt een natuurmens. Als hij aan het rijden is in de natuur dan hoor je regelmatig van mijn moeder.. Jan, kijk nou's voor je op de weg...! i.p.v. alle kanten op te kijken) Zulke mooie bergen, duizende soorten bomen en leuke paadjes om te rijden... Super gewoon. En het leuke is je rijdt ongeveer twee uur door de natuur en je komt bijna geen kip tegen op de weg. Een enkele keer word je weer even opgeschrikt door een tegenligger en wordt je er aan herinnerd dat er nog steeds andere mensen op wereld leven. (Jah, want dat zou je bijna vergeten:)
Goed, de heenreis verliep voorspoedig tot op een gegeven ogenblik. We hadden nog ongeveer 60 kilometer te gaan en besloten even een break te houden aan het strand. Aangezien ik nog wel van spannende weggetjes houdt, op dat moment verscheen er één in mijn blikveld. Een leuk zandweggetje door de duinen... Daar moesten we doorheen met de auto vond ik. Marlies had nog wat bedenkingen. Maar goed uiteindelijk ging ze overstag. En daar gingen we. Marlies was op dat moment de driver. Er waren wel wat plassen op het paadje maar het ging goed, ons carretje deed zijn best, totdat bij één plas, Marlies, het gas zo hard moest indrukken dat de auto rare geluiden ging maken... En wij deden natuurlijk hard mee.... En ja hoor onze auto ging, wel met enige moeite, door de plas heen... Aargh,! dikke rook uit de motorkap. We hadden de schrik te pakken.. En vóór ons, zag het er net zo 'veelbelovend' uit, dikke plassen netjes achter elkaar met af en toe een droog stukje... Al met al we konden geen kant meer op. Het paadje was erg smal, diepe plassen voor en achter ons.. We zaten opgesloten.
Eerst maar even pauze houden en dan kijken we zo wel verder dachten we. Uitstel van executie! Vanaf de auto zijn we toen lopend naar het strand gegaan, over het half nat, half droge paadje en hebben toen heerlijk op het strand gepicknickt. De picknick was snel voorbij want we moesten een oplossing bedenken. Wat konden we doen? Al snel kwamen met het idee dat we de plas moesten droogleggen. (Het was een super diepe plas. Ik zakte er bijna tot aan mijn knieeën in.) Op het paadje vlakbij lag een hoop grind. Meteen zijn we grind gaan scheppen en hebben dat in het gat gedumpt. Toen kwam Marlies met het idee om zand van het strand te halen. We hadden een doos mee en die vulde we om de beurt met zand om het zo naar de plas te brengen. Maar het leek wel of er geen einde aankwam en als we nog voor het donker in Tauranga wilden zijn moesten we toch wel een beetje voortmaken. Dus we namen het besluit om nu maar es te proberen of de auto er door heen kon... Maar er was één moeilijkheid, de auto moest er achteruit doorhéén.. Goed, ik achter het stuur en Marlies gaf aanwijzingen. En daar ging die, vlak voor de plas gaf ik een enorme stoot gas, de auto vloog door de plas! Ik was er bijna doorheen, maar toen gleed de auto weer weg. Helaas mislukt.. voor het grootste deel was hij eruit, maar we waren er nog niet. Marlies ging achter het stuur en ik zou gaan duwen. Erg prettig vooruitzicht van een lekkere modderstraal in je gezicht, maar het was voor de goede zaak. De auto moest er uit! Deze gedachte zorgde voor een hoop adrealine. Marlies gaf gas, en ik duwde... en toen vloog de auto eruit, en Marlies schoot met een vaart achteruit en verdween met auto en al in het riet. Door de modder héén zag ik onze (iets minder schone) auto staan, met Marlies in shocktoestand maar toch in levende lijve.... WE DID IT!
Goed, ik zal maar gauw verder vertellen. Nadat we van de schrik waren bekomen zijn we snel verder gegaan en de reis verliep verder gelukkig voorspoedig.
In Tauranga zijn we toen eerst op zoek gegaan naar een verblijf voor de nacht. In het centrum kwamen we een backpackerslodge tegen. Hier boekten we meteen voor drie nachten. We dumpten onze spullen en zijn eerst heerlijk gaan eten.
Ik wist niet echt wat ik van een bacpackerslodge moest verwachten, maar Marlies dacht dat we waarschijnlijk met meerdere mensen op een kamer moesten slapen. Toen we 's avond rond een uur of half 11 weer terug kwamen in onze backpackersverblijf gingen we meteen door naar onze kamer. Het was al donker in onze kamer. In de schemerige ruimte ontdekten we 4 stapelbedjes en een gewoon bed. Op de andere bedden lagen al verschillende mensen te slapen. Op de tast moesten we op zoek naar ons bed. Twee bovenste bedden waren nog onbemand, die waren voor ons bestemd. We klommen we naar boven, heel voorzichtig, om om de in de ruimte aanwezige ronkende wezens niet te storen, tot we tenslotte 'heel zachtjes' op ons bed konden ploffen. Eindelijk, bestemming bereikt! We voelden ons als indringers, terwijl we toch eerlijk voor deze kamer hadden betaald! En het ergste was, de kamer stonk, het rook er erg muf. De ramen waren potdicht. What a night! En de nacht moest nog beginnen. Ik kan je vertellen van slapen is dan ook niet zo veel gekomen.
De volgende dag zijn we in alle haast vertrokken uit ons benauwde kamertje en zijn we naar Mt Manganui vertrokken. Dit is plekje ongeveer 6 kilometer van Tauranga verwijderd. Niet zo heel ver dus. Dat vonden wij wel lekker, aangezien we de vorige dag al heel wat kilometertjes hadden gemaakt. Mt. Manganui is een prachtige plek aan de kust, waarbij een hoge berg in het water ligt. Een mooie berg om te beklimmen en met een beautiful strand wat bekend staat als goed surf en zwemstrand. We hadden het getroffen met het weer. Het was prachtig weer, heerlijk zonning en lekker warm. Onze warme vesten konden uit! Eerst zijn we het plaatstje Mt Manganui een beetje kan verkennen en daarna zijn we de berg gaan beklimmen. Aangezien ik niet de juiste schoenen bij me had, ben ik op mijn sokken gegaan. Dit was niet mijn beste idee tot nu toe. Marlies had gelukkig nog een paar sokken in haar tas. Die heb ik over elkaar heen getrokken wat al een stuk aangenamer was tijdens het klimmen.
Verder hebben we ons die zaterdag absoluut niet verveeld. We hebben nog een tijdje aan het strand gezeten, lekker gegeten. We vermaakten ons prima.
Toen het tijd was om terug te gaan ging Marlies weer rijden.. (Houd je vast mensen, want dit vraagt om problemen) Nee hoor dat zeg ik niet goed, Marlies is een very good driver, maar soms brengt haar reistijl wat extra spanning mee. We reden netjes in de stad. Marlies manuvreerde de auto keurig door de straatjes heen. Ik zat helemaal niet op te letten want ik vertrouw Marlies volkomen met rijden. Tot op een gegeven moment Marlies zegt: Oh, ik zit helemaal verkeerd. Ik zat rustig een boekje te lezen, en ik keek op, maar ik zag helemaal niet wat ze bedoelde. We stonden toch netjes voor het stoplicht? Toen zag ik wat er verkeerd was. We keken recht in vier dreigende neuzen van wachtende auto's aan de overkant. Het waren kwesties van seconde voordat hun stoplichten op groen zouden springen. WEGWEZEN! Voor ik het besefte reden we plotseling met grote gang achteruit en na ong. 200 meter schoten we een zijstraatje in. Net op tijd! Daar gingen onze 'tijdelijke overburen' rakelings langs ons heen.
Ik moet natuurlijk niet te veel schokkende dingen gaan vertellen, want dan zitten jullie daar niet zo rustig meer in Holland:)
De zondag, was verder een rustige dag. We hadden het geluk dat onze kamergenoten zondagvroeg allemaal vertrokken, waardoor we de kamer voor ons zelf hadden. Dit vonden we helemaal niet erg. We hebben daar in de buurt een kerkje bezocht en verder hebben we deze dag lekker rustig aangedaan. Ik heb warempel al 1 blz uit mijn engelse boek gelezen, terwijl Marlies in tussentijd een half boek leest. (in het Engels!)
Ach ja, verschil moet er zijn!
Zondagavond kregen we opnieuw andere bewoners op onze kamer. Dit waren voornamelijk meiden, wat we al een stuk prettiger vonden. Ondertussen had ik er voor gezorgd dat ik naar het bed bij het raam verhuisde, zodat ik nu het raam kon bedienen waarmee ik ons muffe hok in een frisse kamer veranderde. Marlies koos een bed uit dat wat dichter bij de grond was, omdat het nog wel eens gebeurd dat ze uit bed rolt tijdens haar 'wilde dromen'. Al is dat de afgelopen 2 nachten niet gebeurd, gelukkig.
Maandagmorgen zijn we optijd weer vertrokken uit Tauranga. We zijn door een ander stadje gekomen met de naam Rotorua. Rotorua is een stadje waar heel veel te doen is. Zoals horsriding, swimming with the dolphins, kano varen in the nigth, modderbadderen in de buitenlucht etc Dit lijkt ons allemaal wel wat! Daarom moeten we daar nog een keertje na terug.
Vanaf Rotorua zijn we direct door gegaan naar 'huis'. Voor de verandering hebben we de terugroute door het National Park genomen. Dit nam wel heel wat tijd, (we hebben er bijna heel de dag overgedaan) maar het was de moeite waard. Prachtige grindweggetjes in allerlei bochten, stijle afgronden, prachtige bossen met beken, loslopende paarden, geiten en koeien. Echt puur natuur in the middle of nowhere! We hebben echt genoten van deze reis. Het is gewoon niet uit te drukken hoe mooi het was, we hebben natuurlijk wel foto's gemaakt maar toch.. je moet zo iets in levende lijve meemaken.
Maandagavond om 7 uur ariveerden we weer terug bij onze huidige verblijfplaats in Gisborne. We waren blij om terug te zijn. Natuurlijk was het weekend erg leuk, maar het is ook best vermoeiend. Nu kunnen we weer een beetje bijtanken in onze caravan.
Lieve mensen, mijn verhaal is een beetje uitgebreid geworden. Dat is de reden waarom ik niet zo snel een verslag typ. Daarom ga ik het er hier maar weer bij ga laten voor de komende 4 weken....
Het allerbeste in Nederland,
Wij zien uit naar jullie leuke, liefdevolle reacties!
Heel veel liefs,
Ons
Hoe is het bij jullie? Een goed weekend gehad? Wij wel!
Wij zijn gisteren eer 'heelhuids' terug op onze basis (Gisborne) teruggekeerd en vandaag is het voorrecht aan mij om een verslag op de site te typen. Ik heb het lang uit gesteld maar nu ben ik toch echt aan de beurt en ik ga het beste er maar van maken.
Vrijdagmorgen zijn we vertrokken richting Tauranga. Tauranga is ongeveer 4 uur rijden vanaf Gisborne. Dat is dus een hele trippel. Maar goed, we waren goed uitgerust, inclusief ons carretje die we een goede schoonmaakbeurt hadden gegeven van te voren. (die nu al weer een dringende beurt nodig heeft) Al met al waren we klaar voor de reis!
Omdat we met z'n tweeën waren konden we mooi om de beurt gaan rijden of genieten van de omgeving vanuit de bijrijdersstoel. En genoten hebben we zeker! Echt ik heb wel een paar keer gedacht dit moet pa zien. (mijn vader is namelijk ook echt een natuurmens. Als hij aan het rijden is in de natuur dan hoor je regelmatig van mijn moeder.. Jan, kijk nou's voor je op de weg...! i.p.v. alle kanten op te kijken) Zulke mooie bergen, duizende soorten bomen en leuke paadjes om te rijden... Super gewoon. En het leuke is je rijdt ongeveer twee uur door de natuur en je komt bijna geen kip tegen op de weg. Een enkele keer word je weer even opgeschrikt door een tegenligger en wordt je er aan herinnerd dat er nog steeds andere mensen op wereld leven. (Jah, want dat zou je bijna vergeten:)
Goed, de heenreis verliep voorspoedig tot op een gegeven ogenblik. We hadden nog ongeveer 60 kilometer te gaan en besloten even een break te houden aan het strand. Aangezien ik nog wel van spannende weggetjes houdt, op dat moment verscheen er één in mijn blikveld. Een leuk zandweggetje door de duinen... Daar moesten we doorheen met de auto vond ik. Marlies had nog wat bedenkingen. Maar goed uiteindelijk ging ze overstag. En daar gingen we. Marlies was op dat moment de driver. Er waren wel wat plassen op het paadje maar het ging goed, ons carretje deed zijn best, totdat bij één plas, Marlies, het gas zo hard moest indrukken dat de auto rare geluiden ging maken... En wij deden natuurlijk hard mee.... En ja hoor onze auto ging, wel met enige moeite, door de plas heen... Aargh,! dikke rook uit de motorkap. We hadden de schrik te pakken.. En vóór ons, zag het er net zo 'veelbelovend' uit, dikke plassen netjes achter elkaar met af en toe een droog stukje... Al met al we konden geen kant meer op. Het paadje was erg smal, diepe plassen voor en achter ons.. We zaten opgesloten.
Eerst maar even pauze houden en dan kijken we zo wel verder dachten we. Uitstel van executie! Vanaf de auto zijn we toen lopend naar het strand gegaan, over het half nat, half droge paadje en hebben toen heerlijk op het strand gepicknickt. De picknick was snel voorbij want we moesten een oplossing bedenken. Wat konden we doen? Al snel kwamen met het idee dat we de plas moesten droogleggen. (Het was een super diepe plas. Ik zakte er bijna tot aan mijn knieeën in.) Op het paadje vlakbij lag een hoop grind. Meteen zijn we grind gaan scheppen en hebben dat in het gat gedumpt. Toen kwam Marlies met het idee om zand van het strand te halen. We hadden een doos mee en die vulde we om de beurt met zand om het zo naar de plas te brengen. Maar het leek wel of er geen einde aankwam en als we nog voor het donker in Tauranga wilden zijn moesten we toch wel een beetje voortmaken. Dus we namen het besluit om nu maar es te proberen of de auto er door heen kon... Maar er was één moeilijkheid, de auto moest er achteruit doorhéén.. Goed, ik achter het stuur en Marlies gaf aanwijzingen. En daar ging die, vlak voor de plas gaf ik een enorme stoot gas, de auto vloog door de plas! Ik was er bijna doorheen, maar toen gleed de auto weer weg. Helaas mislukt.. voor het grootste deel was hij eruit, maar we waren er nog niet. Marlies ging achter het stuur en ik zou gaan duwen. Erg prettig vooruitzicht van een lekkere modderstraal in je gezicht, maar het was voor de goede zaak. De auto moest er uit! Deze gedachte zorgde voor een hoop adrealine. Marlies gaf gas, en ik duwde... en toen vloog de auto eruit, en Marlies schoot met een vaart achteruit en verdween met auto en al in het riet. Door de modder héén zag ik onze (iets minder schone) auto staan, met Marlies in shocktoestand maar toch in levende lijve.... WE DID IT!
Goed, ik zal maar gauw verder vertellen. Nadat we van de schrik waren bekomen zijn we snel verder gegaan en de reis verliep verder gelukkig voorspoedig.
In Tauranga zijn we toen eerst op zoek gegaan naar een verblijf voor de nacht. In het centrum kwamen we een backpackerslodge tegen. Hier boekten we meteen voor drie nachten. We dumpten onze spullen en zijn eerst heerlijk gaan eten.
Ik wist niet echt wat ik van een bacpackerslodge moest verwachten, maar Marlies dacht dat we waarschijnlijk met meerdere mensen op een kamer moesten slapen. Toen we 's avond rond een uur of half 11 weer terug kwamen in onze backpackersverblijf gingen we meteen door naar onze kamer. Het was al donker in onze kamer. In de schemerige ruimte ontdekten we 4 stapelbedjes en een gewoon bed. Op de andere bedden lagen al verschillende mensen te slapen. Op de tast moesten we op zoek naar ons bed. Twee bovenste bedden waren nog onbemand, die waren voor ons bestemd. We klommen we naar boven, heel voorzichtig, om om de in de ruimte aanwezige ronkende wezens niet te storen, tot we tenslotte 'heel zachtjes' op ons bed konden ploffen. Eindelijk, bestemming bereikt! We voelden ons als indringers, terwijl we toch eerlijk voor deze kamer hadden betaald! En het ergste was, de kamer stonk, het rook er erg muf. De ramen waren potdicht. What a night! En de nacht moest nog beginnen. Ik kan je vertellen van slapen is dan ook niet zo veel gekomen.
De volgende dag zijn we in alle haast vertrokken uit ons benauwde kamertje en zijn we naar Mt Manganui vertrokken. Dit is plekje ongeveer 6 kilometer van Tauranga verwijderd. Niet zo heel ver dus. Dat vonden wij wel lekker, aangezien we de vorige dag al heel wat kilometertjes hadden gemaakt. Mt. Manganui is een prachtige plek aan de kust, waarbij een hoge berg in het water ligt. Een mooie berg om te beklimmen en met een beautiful strand wat bekend staat als goed surf en zwemstrand. We hadden het getroffen met het weer. Het was prachtig weer, heerlijk zonning en lekker warm. Onze warme vesten konden uit! Eerst zijn we het plaatstje Mt Manganui een beetje kan verkennen en daarna zijn we de berg gaan beklimmen. Aangezien ik niet de juiste schoenen bij me had, ben ik op mijn sokken gegaan. Dit was niet mijn beste idee tot nu toe. Marlies had gelukkig nog een paar sokken in haar tas. Die heb ik over elkaar heen getrokken wat al een stuk aangenamer was tijdens het klimmen.
Verder hebben we ons die zaterdag absoluut niet verveeld. We hebben nog een tijdje aan het strand gezeten, lekker gegeten. We vermaakten ons prima.
Toen het tijd was om terug te gaan ging Marlies weer rijden.. (Houd je vast mensen, want dit vraagt om problemen) Nee hoor dat zeg ik niet goed, Marlies is een very good driver, maar soms brengt haar reistijl wat extra spanning mee. We reden netjes in de stad. Marlies manuvreerde de auto keurig door de straatjes heen. Ik zat helemaal niet op te letten want ik vertrouw Marlies volkomen met rijden. Tot op een gegeven moment Marlies zegt: Oh, ik zit helemaal verkeerd. Ik zat rustig een boekje te lezen, en ik keek op, maar ik zag helemaal niet wat ze bedoelde. We stonden toch netjes voor het stoplicht? Toen zag ik wat er verkeerd was. We keken recht in vier dreigende neuzen van wachtende auto's aan de overkant. Het waren kwesties van seconde voordat hun stoplichten op groen zouden springen. WEGWEZEN! Voor ik het besefte reden we plotseling met grote gang achteruit en na ong. 200 meter schoten we een zijstraatje in. Net op tijd! Daar gingen onze 'tijdelijke overburen' rakelings langs ons heen.
Ik moet natuurlijk niet te veel schokkende dingen gaan vertellen, want dan zitten jullie daar niet zo rustig meer in Holland:)
De zondag, was verder een rustige dag. We hadden het geluk dat onze kamergenoten zondagvroeg allemaal vertrokken, waardoor we de kamer voor ons zelf hadden. Dit vonden we helemaal niet erg. We hebben daar in de buurt een kerkje bezocht en verder hebben we deze dag lekker rustig aangedaan. Ik heb warempel al 1 blz uit mijn engelse boek gelezen, terwijl Marlies in tussentijd een half boek leest. (in het Engels!)
Ach ja, verschil moet er zijn!
Zondagavond kregen we opnieuw andere bewoners op onze kamer. Dit waren voornamelijk meiden, wat we al een stuk prettiger vonden. Ondertussen had ik er voor gezorgd dat ik naar het bed bij het raam verhuisde, zodat ik nu het raam kon bedienen waarmee ik ons muffe hok in een frisse kamer veranderde. Marlies koos een bed uit dat wat dichter bij de grond was, omdat het nog wel eens gebeurd dat ze uit bed rolt tijdens haar 'wilde dromen'. Al is dat de afgelopen 2 nachten niet gebeurd, gelukkig.
Maandagmorgen zijn we optijd weer vertrokken uit Tauranga. We zijn door een ander stadje gekomen met de naam Rotorua. Rotorua is een stadje waar heel veel te doen is. Zoals horsriding, swimming with the dolphins, kano varen in the nigth, modderbadderen in de buitenlucht etc Dit lijkt ons allemaal wel wat! Daarom moeten we daar nog een keertje na terug.
Vanaf Rotorua zijn we direct door gegaan naar 'huis'. Voor de verandering hebben we de terugroute door het National Park genomen. Dit nam wel heel wat tijd, (we hebben er bijna heel de dag overgedaan) maar het was de moeite waard. Prachtige grindweggetjes in allerlei bochten, stijle afgronden, prachtige bossen met beken, loslopende paarden, geiten en koeien. Echt puur natuur in the middle of nowhere! We hebben echt genoten van deze reis. Het is gewoon niet uit te drukken hoe mooi het was, we hebben natuurlijk wel foto's gemaakt maar toch.. je moet zo iets in levende lijve meemaken.
Maandagavond om 7 uur ariveerden we weer terug bij onze huidige verblijfplaats in Gisborne. We waren blij om terug te zijn. Natuurlijk was het weekend erg leuk, maar het is ook best vermoeiend. Nu kunnen we weer een beetje bijtanken in onze caravan.
Lieve mensen, mijn verhaal is een beetje uitgebreid geworden. Dat is de reden waarom ik niet zo snel een verslag typ. Daarom ga ik het er hier maar weer bij ga laten voor de komende 4 weken....
Het allerbeste in Nederland,
Wij zien uit naar jullie leuke, liefdevolle reacties!
Heel veel liefs,
Ons
-
23 Oktober 2012 - 01:48
Corine En Marlies Van Ommeren Troost:
Haha Cor geweldig beschreven! Ik typ nooit meer:) -
23 Oktober 2012 - 03:20
Jacob:
Hey dames,
Mooi verhaal zeg ;) Ik wordt al jaloers op jullie prachtige plek en al het reizen... Zet em op daar en genieten nog maar een heel lang poosje van het land daar!
Greetz, Jacob -
23 Oktober 2012 - 07:57
Tb:
Ha lieve meiden,
goed opgelost!
Wat ziet het er mooi uit daar! Ik zou ook wel even een weekje willen komen hoor.
Ik ben blij om te lezen, dat jullie zo voorzichtig geworden zijn... Gelukkig weer veilig aan de kiwipluk?
-
23 Oktober 2012 - 08:58
Annemiek:
Wat een super leuk verhaal, maar vooral: wat maken jullie veel mee! Had het eigenlijk ook niet anders verwacht, maar toch :) 't Is wel heel leuk allemaal daar zeg! En Marlies: Backpackers ken je nog wel toch? In Stockholm hadden we dat ook!! Fijn dat jullie er zo ontzettend van genieten! Super zeg :) Kan ik ook even langskomen? Haha!
Heel veel plezier!!!
Liefs Annemiek -
23 Oktober 2012 - 12:35
Tante Jans:
Hallo meiden,
wat maken jullie veel mee zeg, jullie zijn ook wel een lekker stel hoor, om met de auto zo'n zandpad in te gaan. ik zag jullie al helemaal verzakt zitten. gelukkig zijn jullie op eigen kracht eruit gekomen. anders had de politie er weer aan te pas moeten komen....wat een mooi land , zo op de foto's te zien. geniet er maar van. en nu weer hard werken zeker?...
hartelijke groeten van ons allemaal, ook van opa en oma die zijn nu bij ons.
tante jans -
23 Oktober 2012 - 14:37
Ma :
'tIs maar goed dat jullie niet zien kunnen dat na het lezen van jullie belevenissen mijn haren weer een tikkeltje grijzer worden.
Je hebt het van geen vreemde,Mien, maar als pa zo aan het toeren is en allerlei weggetjes in wil slaan die misschien nog wel mooier zijn dan zit er naast hem een soort natuurlijke rem.
Jullie worden in ieder geval wel vindingrijk.Misschien is het handig om wat gereedschap achter in jullie kofferbak te gooien, zoals een schep, een zaag....
Afijn, als je later b.l.e.w. het spreekwoord "water naar de zee dragen "uit moet leggen heb je er een mooi verhaal bij.
Jantje Mulder is benoemd als leerkracht in Zuid-Afrika en Klaasje Tuin gaat naar de Baxschool in Doornspijk.
Ik zit naast de tel. te wachten op een tel.uit Nijmegen, maar zoals altijd duurt wachten lang.
Voor andere fam. nieuwtjes verwijs ik je naar de blog van Anne-Barth. ik probeer jullie zoveel mogelijk bij te praten, maar meteen besef ik dat er veel meer gebeurt dan ik weet en zie.
Even een vraagje voor de juf: wat betekent terugarriveren?
Ik hoop jullie gauw weer een mail te sturen, liefs ma -
23 Oktober 2012 - 18:38
Anneleen:
Wat zullen jullie geschrokken zijn!!!! -
23 Oktober 2012 - 18:38
Anneleen:
Wat zullen jullie geschrokken zijn!!!! -
23 Oktober 2012 - 18:38
Anneleen:
Wat zullen jullie geschrokken zijn!!!! -
23 Oktober 2012 - 19:00
Ariette:
Haha Corine, je doet het gweldig hoor! (Het schrijven bedoel ik) Moet er hartelijk om lachen en zie het al helemaal voor me:). Groetjes! Enne.. misschien moeten we een reunie als jullie ooit een keertje terug zijn :) -
23 Oktober 2012 - 22:38
Tante Corrie:
Ha Corine en Marlies,
dus nu toch een verhaal van jou, Corine! O, o, wat een spannende dingen, ik vind dat jullie nog wel een goed idee hadden om de plas te dichten. Eigenlijk wel heel gelukkig dat alles toch nog weer goed afgelopen is, ook bij het stoplicht. Ook die situatie kan ik me heel levendig voorstellen, dat je in zo'n ander land een keer verkeerd rijdt. Ik denk dat het nog het veiligst is als jullie moeten werken! Maar nu heb je wel veel moois van het land gezien, en daar kun je aan terugdenken onder het werk. Werk ze weer! Ik ben ook weer aan het werk na de herfstvakantie van vorige week. De vrijheid is weer voorbij!
Hartelijke groeten van tante Corrie -
24 Oktober 2012 - 10:15
Jacoline:
Ha Mien (en Marlies)
wat een belevenissen zeg! Heerlijk om te lezen;) En het is ook typisch iets voor jou om zulke dingen mee te maken:p. Leuk dat jullie het zo naar de zin hebben en zoveel dingen ondernemen. Blijf vooral genieten daaro en ik zie al uit naar je volgende reisverslag!:) Nog bedankt voor je reactie van Henrico op facebook! Hij is echt een schatje ja;) Verder alles goed thuis en groeten van iedereen hier..
Liefs Jac! -
24 Oktober 2012 - 13:37
Carolien:
Ha Mien...
In verweggiestan? Hoorde van Nel dat je aan de kiwi pluk bent :)
Leuk hoor!
Moest erg lachen om je reisverslag, helemaal dat stukje van je vader haha hoor je moeder het nog zo zeggen Jan..... Hij wou ook altijd ff checken in de winter of 't glad was, dus onder 't rijden deur open en voet na buiten... Remeber? :) Grappig zulke herinneringen...
Maar goed pas goed op jezelf daar, geniet vanalles en als je weer in Nederland bent kom ik een boek bij je lenen :)
Dikke knuf
Carolien -
24 Oktober 2012 - 18:23
Caroline Bogerman:
Wat superleuk om te lezen! Echt een hele bijzondere ervaring zo aan de andere kant van de wereld.
Geweldig alternatief nu er zo weinig banen in het onderwijs zijn :D
Heel veel plezier nog!
Groetjes Caroline -
24 Oktober 2012 - 18:23
Caroline Bogerman:
Wat superleuk om te lezen! Echt een hele bijzondere ervaring zo aan de andere kant van de wereld.
Geweldig alternatief nu er zo weinig banen in het onderwijs zijn :D
Heel veel plezier nog!
Groetjes Caroline -
24 Oktober 2012 - 20:40
Jantsje:
Heej lieve marlies en cor, haha leuke avonturen beleven jullie, leuk om te lezen! Echt een mooi land zo op de foto's te zien. Maar we moeten maars skypen en ff goed bijpraten, hoelaat zitten jullie vaak 8er de pc? thnx voor de kaart, lief datj dr aan hebt gedacht:) Werkse genietse en doe rustig aan! liefs -
24 Oktober 2012 - 22:08
Nel:
Hey lieve schatten.
Ik heb werkelijk waar samen met peter en stevine haast de stoel nat gelachen. Geweldig hoe je schrijft.
Ik had het paadje ook willen ontdekken hoor. Het ziet er allemaal heel mooi uit jah. Ik hoop een andere keer weer wat langer te typen, wil nu graag naar me nest. Ik lig ook altijd naast zo'n stinkend ronkend monster. Voor mij is het nog erger als voor jullie, dit gaat nu al zo'n 6,5 jaar. Je zou depri worden. Nu weet je wat ik meemaak!( Deden ze bij jullie ook zo lekker diep achter in de keel rochelen:)))
Hey heel veel plezier en werkse een dikke kus van Peet, stevine en Je zus -
25 Oktober 2012 - 14:48
Ma:
hey Mien
mag nel dan effe blij zijn dat Peet van die korte nachten maakt.kan ze die andere uren goed bijtanken.
Zijn jullie alweer een beetje bijgekomen van dat enerverende weeken? .O, wat een troep op die backpackkamers, geen wonder dat je dan niet lekker slaapt. Al die zweetschoenen en die rommelkoffers. Nee niks voor mij.
Ik moest wel weer terugdenken aan die avond dat ik in het donker in het ziekenhuis de zaal opgereden werd. Niks te zien, maar te horen des te meer.Geluiden uit neus en mond en......
En dan kom je er bij het licht achter dat je tussen allemaal mannen ligt, met tegenover me een oud vrouwtje.
nee dan maar liever in my sweet home. Hoe was dat bij jullie?Liefs van ons allemaal
-
27 Oktober 2012 - 13:28
Anton En Rika Bakker:
Hoi Corine en Marlies
Wat een mooie foto,s en wat een prachtige natuur,kan me wel voorstellen ,dat jullie daar van genieten.
Ook het verhaal was helemaal top ,en echt Corine
Zou alles maar goed bewaren ,kun je er later wel een boek van schrijven {verdiend lekker }
Zitten jullie nog steeds in de caravan ?zijn erg benieuwd naar een foto van jullie onderkomen
Doe voorzichtig {al zijn de verhalen mooi als er wat mis gaat }
Groetjes en liefs uit Genemuiden
Anton en Rika
-
29 Oktober 2012 - 21:13
Bert &josien :
ha mien,
we volgen je al vanaf het begin,mensen lief wat maak je daar allemaal mee zeg.je bent ook echt een pionier zo samen zeg .geweldig ! had je geen automatten in de auto om er voor te leggen?
bundel al je verhalen maar en maak er straks maar een boek van ,'k weet zeker dat het als een trein verkoopt.
wat een imponerende natuur,dat is wat anders als het platte land.
doe maar heeeeel voorzichtig daar ,we zien je graag heelhuids en gezond terug.
een hartelijke groet uut een regenachtig Gaellemuun,
Bert&josien -
29 Oktober 2012 - 22:31
Nel:
Hey liefies,
Weer bijgekomen naar weekend?
Lekker weer veilig aan het werk.
Hier regent het de hele dag al pijpestelen maar tog ben ik heel dapper nog een eindje wezen wandelen.
Matt verwacht voor zijn verjaardag van opa en oma een hele grote skelter, maar goed dat durf ik natuurlijk niet te vragen want ik ben aardig bescheiden. Misschien wil jij even een windje op doen laten waaien.]]] (trouwens betekenen die haakjes 'grapje'? heb ik wel es gezien)
Je hebt er een nieuw neefje en nichtje bij uit India. Wat een schatjes. Sonya is 14 en is pas net bevrijd en Ramroi is 8 jaar. Hij zit al in de vierde klas. Als je ze ziet hou je gelijk van ze, weet ik zeker. Wil jij je taken als tante ook ietsje uitbreiden?
Ik moet ook een brief in het engels schrijven, maar ik zou niet weten hoe ik dat moet doen.
Tante Corrie ik geloof dat u goed engels kan?
Trouwens over Peet: Hij heeft ook zijn hele mooie kanten hoor, als hij begint te wapperen met z'n dekbedje weet ik dat er een heerlijk aroma voorbij gaat komen. Dat is dan te horen aan een scherpe harde langdurige knal. Windkracht 8 boven bij ons.
Hey meiden doe voorzichtig pas goed op jezelf en op anderen liefs nel -
31 Oktober 2012 - 21:25
Lydia:
Hejo,
Had het verhaaltje al gelezen, maar dacht, laat ik ook eens even een verhaaltje plaatsen. Hoestie daar? Hier alles prima. Lekker koud, bij jullie begint de zomer bijna. Ben echt jaloers. :(
Verder niet zoveel bijzonders te melden. Je autootje leeft nog steeds, al rijd Marianne er niet zo heel vaak in. Naar de encko heen en terug, haha. Ben benieuwd naar jullie volgende wilde belevenissen! :) :) -
01 November 2012 - 20:34
Nel:
Hey Mien
Ik wil jou heel erg bedanken voor de kaart voor Matthan zijn verjaardag. Super leuk en een lekker lang verhaal staat er op! (moet ik voorlopig wel een paar weken voorlezen voor dat hij naar bed gaat, Als hij hem uit het hooft kent is de uitdaging er wel een keer af)
Ik was heel blij met je kaartje en vooral met wat er op stond, wat doet dat een mens goed!
De verjaardag is hier goed verlopen. Paps en mams waren natuurlijk van de partij met de jongens. Jakkie en Ariane zijn een nachtje blijven logeren, was erg gezellig.
Matthan heeft een mooie blauwe fiets gekregen. Hij is super trots op z'n fietskunst. Hij is vandaag ook voor het laats op de peuterspeelzaal geweest. We hebben getrakteerd op kaas, worst en een fluitje. We hebben genoten van dat koppie. Hij was zelfs een beetje verlegen. S'mogens waren we bij de tandarts geweest. Van tevoren was hij erg zenuwachtig, maar het mocht allemaal mee vallen. In de auto vertelde hij dat hij de tandarts wel lief vond. Maar de mammatandarts vond hij helemaal te gek (tandartsassistent)
Hey werkse he met de kiwi's
Liefs ons
-
15 November 2012 - 14:16
Marjolein:
Heeee:)
Haha jullie verhalen zijn echt super! Wat maken jullie veel mee
zeg:). Lag helemaal dubbel:p! Nou succes en geniet ervan:D
Liefss Marjolein
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
