What a day, what a weekend...

Dear family, friends and everyone...

Hoe is het bij jullie? Een goed weekend gehad? Wij wel!
Wij zijn gisteren eer 'heelhuids' terug op onze basis (Gisborne) teruggekeerd en vandaag is het voorrecht aan mij om een verslag op de site te typen. Ik heb het lang uit gesteld maar nu ben ik toch echt aan de beurt en ik ga het beste er maar van maken.

Vrijdagmorgen zijn we vertrokken richting Tauranga. Tauranga is ongeveer 4 uur rijden vanaf Gisborne. Dat is dus een hele trippel. Maar goed, we waren goed uitgerust, inclusief ons carretje die we een goede schoonmaakbeurt hadden gegeven van te voren. (die nu al weer een dringende beurt nodig heeft) Al met al waren we klaar voor de reis!

Omdat we met z'n tweeën waren konden we mooi om de beurt gaan rijden of genieten van de omgeving vanuit de bijrijdersstoel. En genoten hebben we zeker! Echt ik heb wel een paar keer gedacht dit moet pa zien. (mijn vader is namelijk ook echt een natuurmens. Als hij aan het rijden is in de natuur dan hoor je regelmatig van mijn moeder.. Jan, kijk nou's voor je op de weg...! i.p.v. alle kanten op te kijken) Zulke mooie bergen, duizende soorten bomen en leuke paadjes om te rijden... Super gewoon. En het leuke is je rijdt ongeveer twee uur door de natuur en je komt bijna geen kip tegen op de weg. Een enkele keer word je weer even opgeschrikt door een tegenligger en wordt je er aan herinnerd dat er nog steeds andere mensen op wereld leven. (Jah, want dat zou je bijna vergeten:)

Goed, de heenreis verliep voorspoedig tot op een gegeven ogenblik. We hadden nog ongeveer 60 kilometer te gaan en besloten even een break te houden aan het strand. Aangezien ik nog wel van spannende weggetjes houdt, op dat moment verscheen er één in mijn blikveld. Een leuk zandweggetje door de duinen... Daar moesten we doorheen met de auto vond ik. Marlies had nog wat bedenkingen. Maar goed uiteindelijk ging ze overstag. En daar gingen we. Marlies was op dat moment de driver. Er waren wel wat plassen op het paadje maar het ging goed, ons carretje deed zijn best, totdat bij één plas, Marlies, het gas zo hard moest indrukken dat de auto rare geluiden ging maken... En wij deden natuurlijk hard mee.... En ja hoor onze auto ging, wel met enige moeite, door de plas heen... Aargh,! dikke rook uit de motorkap. We hadden de schrik te pakken.. En vóór ons, zag het er net zo 'veelbelovend' uit, dikke plassen netjes achter elkaar met af en toe een droog stukje... Al met al we konden geen kant meer op. Het paadje was erg smal, diepe plassen voor en achter ons.. We zaten opgesloten.

Eerst maar even pauze houden en dan kijken we zo wel verder dachten we. Uitstel van executie! Vanaf de auto zijn we toen lopend naar het strand gegaan, over het half nat, half droge paadje en hebben toen heerlijk op het strand gepicknickt. De picknick was snel voorbij want we moesten een oplossing bedenken. Wat konden we doen? Al snel kwamen met het idee dat we de plas moesten droogleggen. (Het was een super diepe plas. Ik zakte er bijna tot aan mijn knieeën in.) Op het paadje vlakbij lag een hoop grind. Meteen zijn we grind gaan scheppen en hebben dat in het gat gedumpt. Toen kwam Marlies met het idee om zand van het strand te halen. We hadden een doos mee en die vulde we om de beurt met zand om het zo naar de plas te brengen. Maar het leek wel of er geen einde aankwam en als we nog voor het donker in Tauranga wilden zijn moesten we toch wel een beetje voortmaken. Dus we namen het besluit om nu maar es te proberen of de auto er door heen kon... Maar er was één moeilijkheid, de auto moest er achteruit doorhéén.. Goed, ik achter het stuur en Marlies gaf aanwijzingen. En daar ging die, vlak voor de plas gaf ik een enorme stoot gas, de auto vloog door de plas! Ik was er bijna doorheen, maar toen gleed de auto weer weg. Helaas mislukt.. voor het grootste deel was hij eruit, maar we waren er nog niet. Marlies ging achter het stuur en ik zou gaan duwen. Erg prettig vooruitzicht van een lekkere modderstraal in je gezicht, maar het was voor de goede zaak. De auto moest er uit! Deze gedachte zorgde voor een hoop adrealine. Marlies gaf gas, en ik duwde... en toen vloog de auto eruit, en Marlies schoot met een vaart achteruit en verdween met auto en al in het riet. Door de modder héén zag ik onze (iets minder schone) auto staan, met Marlies in shocktoestand maar toch in levende lijve.... WE DID IT!

Goed, ik zal maar gauw verder vertellen. Nadat we van de schrik waren bekomen zijn we snel verder gegaan en de reis verliep verder gelukkig voorspoedig.

In Tauranga zijn we toen eerst op zoek gegaan naar een verblijf voor de nacht. In het centrum kwamen we een backpackerslodge tegen. Hier boekten we meteen voor drie nachten. We dumpten onze spullen en zijn eerst heerlijk gaan eten.
Ik wist niet echt wat ik van een bacpackerslodge moest verwachten, maar Marlies dacht dat we waarschijnlijk met meerdere mensen op een kamer moesten slapen. Toen we 's avond rond een uur of half 11 weer terug kwamen in onze backpackersverblijf gingen we meteen door naar onze kamer. Het was al donker in onze kamer. In de schemerige ruimte ontdekten we 4 stapelbedjes en een gewoon bed. Op de andere bedden lagen al verschillende mensen te slapen. Op de tast moesten we op zoek naar ons bed. Twee bovenste bedden waren nog onbemand, die waren voor ons bestemd. We klommen we naar boven, heel voorzichtig, om om de in de ruimte aanwezige ronkende wezens niet te storen, tot we tenslotte 'heel zachtjes' op ons bed konden ploffen. Eindelijk, bestemming bereikt! We voelden ons als indringers, terwijl we toch eerlijk voor deze kamer hadden betaald! En het ergste was, de kamer stonk, het rook er erg muf. De ramen waren potdicht. What a night! En de nacht moest nog beginnen. Ik kan je vertellen van slapen is dan ook niet zo veel gekomen.

De volgende dag zijn we in alle haast vertrokken uit ons benauwde kamertje en zijn we naar Mt Manganui vertrokken. Dit is plekje ongeveer 6 kilometer van Tauranga verwijderd. Niet zo heel ver dus. Dat vonden wij wel lekker, aangezien we de vorige dag al heel wat kilometertjes hadden gemaakt. Mt. Manganui is een prachtige plek aan de kust, waarbij een hoge berg in het water ligt. Een mooie berg om te beklimmen en met een beautiful strand wat bekend staat als goed surf en zwemstrand. We hadden het getroffen met het weer. Het was prachtig weer, heerlijk zonning en lekker warm. Onze warme vesten konden uit! Eerst zijn we het plaatstje Mt Manganui een beetje kan verkennen en daarna zijn we de berg gaan beklimmen. Aangezien ik niet de juiste schoenen bij me had, ben ik op mijn sokken gegaan. Dit was niet mijn beste idee tot nu toe. Marlies had gelukkig nog een paar sokken in haar tas. Die heb ik over elkaar heen getrokken wat al een stuk aangenamer was tijdens het klimmen.

Verder hebben we ons die zaterdag absoluut niet verveeld. We hebben nog een tijdje aan het strand gezeten, lekker gegeten. We vermaakten ons prima.
Toen het tijd was om terug te gaan ging Marlies weer rijden.. (Houd je vast mensen, want dit vraagt om problemen) Nee hoor dat zeg ik niet goed, Marlies is een very good driver, maar soms brengt haar reistijl wat extra spanning mee. We reden netjes in de stad. Marlies manuvreerde de auto keurig door de straatjes heen. Ik zat helemaal niet op te letten want ik vertrouw Marlies volkomen met rijden. Tot op een gegeven moment Marlies zegt: Oh, ik zit helemaal verkeerd. Ik zat rustig een boekje te lezen, en ik keek op, maar ik zag helemaal niet wat ze bedoelde. We stonden toch netjes voor het stoplicht? Toen zag ik wat er verkeerd was. We keken recht in vier dreigende neuzen van wachtende auto's aan de overkant. Het waren kwesties van seconde voordat hun stoplichten op groen zouden springen. WEGWEZEN! Voor ik het besefte reden we plotseling met grote gang achteruit en na ong. 200 meter schoten we een zijstraatje in. Net op tijd! Daar gingen onze 'tijdelijke overburen' rakelings langs ons heen.

Ik moet natuurlijk niet te veel schokkende dingen gaan vertellen, want dan zitten jullie daar niet zo rustig meer in Holland:)

De zondag, was verder een rustige dag. We hadden het geluk dat onze kamergenoten zondagvroeg allemaal vertrokken, waardoor we de kamer voor ons zelf hadden. Dit vonden we helemaal niet erg. We hebben daar in de buurt een kerkje bezocht en verder hebben we deze dag lekker rustig aangedaan. Ik heb warempel al 1 blz uit mijn engelse boek gelezen, terwijl Marlies in tussentijd een half boek leest. (in het Engels!)
Ach ja, verschil moet er zijn!

Zondagavond kregen we opnieuw andere bewoners op onze kamer. Dit waren voornamelijk meiden, wat we al een stuk prettiger vonden. Ondertussen had ik er voor gezorgd dat ik naar het bed bij het raam verhuisde, zodat ik nu het raam kon bedienen waarmee ik ons muffe hok in een frisse kamer veranderde. Marlies koos een bed uit dat wat dichter bij de grond was, omdat het nog wel eens gebeurd dat ze uit bed rolt tijdens haar 'wilde dromen'. Al is dat de afgelopen 2 nachten niet gebeurd, gelukkig.

Maandagmorgen zijn we optijd weer vertrokken uit Tauranga. We zijn door een ander stadje gekomen met de naam Rotorua. Rotorua is een stadje waar heel veel te doen is. Zoals horsriding, swimming with the dolphins, kano varen in the nigth, modderbadderen in de buitenlucht etc Dit lijkt ons allemaal wel wat! Daarom moeten we daar nog een keertje na terug.

Vanaf Rotorua zijn we direct door gegaan naar 'huis'. Voor de verandering hebben we de terugroute door het National Park genomen. Dit nam wel heel wat tijd, (we hebben er bijna heel de dag overgedaan) maar het was de moeite waard. Prachtige grindweggetjes in allerlei bochten, stijle afgronden, prachtige bossen met beken, loslopende paarden, geiten en koeien. Echt puur natuur in the middle of nowhere! We hebben echt genoten van deze reis. Het is gewoon niet uit te drukken hoe mooi het was, we hebben natuurlijk wel foto's gemaakt maar toch.. je moet zo iets in levende lijve meemaken.

Maandagavond om 7 uur ariveerden we weer terug bij onze huidige verblijfplaats in Gisborne. We waren blij om terug te zijn. Natuurlijk was het weekend erg leuk, maar het is ook best vermoeiend. Nu kunnen we weer een beetje bijtanken in onze caravan.

Lieve mensen, mijn verhaal is een beetje uitgebreid geworden. Dat is de reden waarom ik niet zo snel een verslag typ. Daarom ga ik het er hier maar weer bij ga laten voor de komende 4 weken....

Het allerbeste in Nederland,
Wij zien uit naar jullie leuke, liefdevolle reacties!

Heel veel liefs,
Ons