De reis en de politie

Heey, wat leuk dat jullie onze reis willen volgen. Dat motiveert ons om er veel op te zetten. Vergeet vooral niet te reageren en zelf ook verhalen er op te zetten van hoe het daar gaat. We kunnen hier goed op internet dus we kunnen jullie ook volgen! En we vinden het leuk om te weten hoe het met jullie gaat!!

Nou eerst maar eens over de reis, die was lang in uren, maar eigenlijk ben je er ook zo. Behalve als je in het vliegtuig zit want daar lijkt de tijd stil te staan soms en slapen lukt niet echt. Maar voordat we in het vliegtuig zaten moesten we eerst nog inchecken enz. Bij het inchecken werden we geholpen door een aardig Koreaans vrouwtje. Maar ze vertelde ons heel vriendelijk dat we maar een koffer per persoon mee mochten nemen. Oeps. Corine had namelijk op de site gekeken en daar stond duidelijk dat je twee koffers per persoon van 23 kilo mee mocht nemen, niet dus :). Wij balen natuurlijk want we konden niks van onze zooi missen. Dan zaten we daar nu zonder kleren of schoenen of wat dan ook. Maar het mocht echt niet of we moesten bijbetalen. We hebben dat laatste maar gedaan, want een koffer een jaar op schiphol houden lukt denk ik niet. Onze tickets werden ingenomen want we moesten eerst betalen en daarna kregen we ze weer terug. Door dit alles was het al wat later geworden en hoefden we niet meer zo lang te wachten op ons vliegtuig. Na ons laatste drankje op Hollandse bodem te hebben gedronken gingen we lichtelijk aangeschoten het vliegtuig in (grapje).

De vluchten gingen heel goed, we hadden niks geen vertraging en de eerste vlucht hadden we nog even kunnen slapen. Daarna eigenlijk niet meer. Wel een beetje hangen op Seoul in lekkere stoelen, maar met de moeheid viel het wel mee. In Auckland moesten we voor onze volgende vlucht ong. tien minuten lopen (buiten) om in een ander gebouw over te stappen. Nadat we hadden ingecheckt en onze boete voor de extra koffer hadden betaald gingen we lekker buiten in de zon zitten. De douane viel heel erg mee trouwens. Een aardig mannetje liet ons meteen door nadat hij een stempel in ons paspoort had gezet. Niks geen lastige vragen gelukkig, zelfs niet over het enkeltje wat we natuurlijk hadden.

Vanaf Auckland naar Gisborne gingen we in een heel schattig mini vliegtuigje waar maar twintig mensen inkunnen incl. piloten. We hebben daar wel foto's van gemaakt. Dit was echt een leuke vlucht. We konden het land goed zien waar we overheen vlogen. Dit was erg heuvel/ berg achtig. Toen we in Gisborne aankwamen werden we opgewacht door onze eerste gastvrouw. Hier gaan we de eerste maanden voor werken. Voor haar zoon eigenlijk.

We kwamen zaterdag middags aan en waren helemaal niet moe. Daarom wilden we graag een beetje de omgeving verkennen en we wilden eigenlijk naar het strand lopen. Maar hier zeiden ze: dat is echt niet te doen, veel te ver, uren lopen. Jammer dachten we, maar de zoon wou ons wel even naar het strand brengen, maar er kwam iemand voor het bedrijf dus hij had geen tijd meer. Wij hadden toen de route ong. richting het strand gevraagd. Nu konden we even kijken welke kant het op was en zo een stukje lopen.

We begonnen rond kwart voor vijf en we hadden niet bedacht dat het hier nog maar net lente is en dus snel donker. Over een dijk liepen we met de rivier mee, want de rivier zou uitkomen in de zee. In de verte zagen we een paar rotsen, waarvan we dachten dat die de zee uitkwamen. We gingen dus van onze route af over de dijk. Nu liep onze route ong. hemelbreed richting de zee. Door weilanden met koeien, schapen (die ons zeer vreemd aan zaten te kijken), over hekken en slootjes. We zijn daarna met een rails meegelopen totdat Corine dacht dat over een heuvel de zee wel te zien zou zijn. Wij klommen op de heuvel, maar nog steeds geen zee. Toch gaven we niet op, en na nog een paar heuvels, hekjes en een weggetje kwamen we uiteindelijk bij de oceaan. Dit was echt mooi om te zien. Er lagen allemaal boomstammen en takken op het strand die door de rivier in de winter waren meegenomen met de stroom. Deze worden nog weggehaald als het zomer wordt.

Ondertussen was de zon al aardig aan het zakken. Maar omdat het nog zo vroeg in de avond was dachten we dat we het nog makkelijk gingen redden. We bleven niet te lang op het strand omdat we bang waren dat onze gastvrouw (Henny) ongerust zou worden. We hebben waar we konden gerend om sneller thuis te zijn, maar voor de spoorrails was het al helemaal donker. Daar liepen we dan, zonder het nummer van de familie. Maar we hadden de route goed in ons hoofd dus voor onszelf waren we niet bang. We liepen zo snel we konden, maar sommige plekken waren in het donker moeilijk begaanbaar.

Aan het einde kwamen we weer op de dijk en die moesten we helemaal aflopen, dan waren we weer op de weg waaraan het huis stond. Maar toen we net van de dijk afkwamen kwam er een auto aanrijden. Hij stopten en we dachten dat het Henny was of een van haar zoons. Hij zei: are you the two girls from Holland? Wij uitleggen wie we waren en we zeiden al: we are so sorry, en toen zag ik opeens op de auto: police staan. We hadden niet in de gaten dat het de politie was. Hij was een hele aardige en vriendelijke man en kon er wel om lachen. Hij zei dat de familie ons al een poos aan het zoeken was en dat ze de politie maar hadden gebeld waar die hollanders toch uit zouden hangen. Oeps. Wij schaamden ons heel erg dat dit ons de eerste dag moet overkomen. De politie wilde ons de laatste paar meters wel een lift geven in zijn auto, we moesten wel alletwee voorin want de hond zat op de achterbank :).

Thuis kwam net een zoon aanrijden op de scooter. Hij lachen, dat dit gebeurd was. De politie vertrok na een poosje en wij snel naar binnen onze verschuldigingen aanbieden aan Henny. Ze konden er erg om lachen, dat twee nederlandse meiden, hier niet verdwaalden op de eerste dag dat ze in NZ zijn. En dat we zo'n eind hadden gelopen, want dat zijn ze hier niet gewend. Hun snel alle vrienden en buren bellen dat we er weer waren, want die waren ondertussen voor ons op de uitkijk of aan het zoeken. Er zat zelfs een auto door ons vast op het strand.

Nu kunnen we er wel om lachen maar we baalden wel dat dit op de eerste dag gebeurde en dat we geeneens een telefoonnummer hadden om even te smsen dat we er zo aankwamen. Maarja nu waarschuwen ze ons voor de grap elke keer om geen gekke dingen te doen:P

Maar verder is het super gezellig en een mooi land. Morgen gaan we voor het eerst aan het werk en dat typen we wel even over onze zondag. Want het is nu twaalf uur geweest en morgen moeten we er optijd uit om te werken. Dan komen ook de foto's .

Groetjes Corine en Marlies