Te lang geleden....

Lieve mensen

Tijd om de draad weer op te pakken met onze reisverslagen. Het is weer even geleden dat we wat van ons hebben laten horen. We hadden beloofd om jullie nog wat te vertellen over onze belevenissen in Nieuw Zeeland voordat dezen in de vergetelheid raken….Zo nu dan eerst even wat oude herinneringen van het vorige jaar oprakelen voordat we jullie kunnen vertellen over onze huidige woon en werksituatie hier in Australie:)

Motorbikes
Op de farm in NZ was het een gewoonte dat iedereen die er werkzaam was voor een langere tijd, in bezit kwam van een eigen motorbike. Scott had verscheidene motorbikes, in allerlei soorten en maten, keuze genoeg voor alle werknemers. Zo gebeurde het dat Marlies en ik na een paar weken op de farm gewerkt te hebben ook een eigen motorbike ter beschikking kregen. Wat waren wij er blij mee. Scott had zelfs een motorbike voor Marlies gekocht, zodat haar voeten beter bij de grond konden komen. Wel net zo handig:) We waren erg happy met onze bike en gebruikten hem elke dag. We kregen er al meer schik in ook verliepen niet alle ritjes zo gladjes en hebben we de grond een paar keer van gevaarlijk dichtbij gezien (en gevoeld:). Vooral toen het nog koud was en de weilanden glibberig waren was het niet altijd eenvoudig om rond te rijden op de motorbike. Maar alles went en we leerden steeds beter onze motorbike te hanteren. Toen kwam opeens die gedachte!
Wat als we straks een eigen motor zouden kopen??? Wat als we konden rondtrekken op een motorbike in Australia????? ( ik durf jullie nu wel over dit plan te vertellen. Toen was ik er nog niet zo zeker van en stelde ik het steeds uit omdat ik dan jullie bezorgde gezichten al voor me zag, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen….. )

Langzamerhand begon het idee begon meer vorm te krijgen. We keken op internet welke mogelijkheden er waren om ons motorrijbewijs te halen. We kochten een theorieboekje en boekten ons zelf in voor een basis handeling motor test. In de eerste plaats wilden we graag een paar motorbike lessen volgen maar na een paar mislukte telefoontje gaven we dat op. Dan maar zonder lessen en hopen dat het geluk ons een beetje mee zou zitten. Vol spanning zagen we uit naar die bewuste maandag… Ondertussen probeerden we vol moed nader kennis te maken met de theorie wat ons nog niet zo gemakkelijk af ging. Wij hebben namelijk allebei een beetje van die prestatiedruk op het laatste moment, nodig! En de theorietest zou pas onze tweede stap zijn in het gehele proces, dus zoveel haast had het nog niet voor ons.
Voor de maandag hadden we nog niet echt een idee wat ons te wachten zou staan. Op internet hadden we wel wat gelezen over bepaalde eisen die men stelde voor de basis handeling test. Er werden verschillende manoeuvres vereist die we op de test zouden moeten uitvoeren. Zo goed mogelijk probeerden we na werktijd op onze bikes deze manoeuvres uit te voeren. Op zich brachten deze oefeningen niet veel moeilijkheden met zich mee wat er voor zorgde dat we wat zelfverzekerder werden.
Ons examen stond gepland om 9 uur in Invercargil, een dik uur rijden vanaf de farm. Het was een vroegertje dus! Dat was geen probleem voor ons, we waren ondertussen wel gewend aan de vroege uurtjes. Op de map hadden we uitgezocht hoe we moesten rijden. Zo gingen we die morgen al vroeg op pad. We waren wel een beetje nerveus. Wat als één van ons het wel zou halen en de ander niet? We zeiden niet zoveel op de heenweg. Op een gegeven moment verlieten we de hoofdweg en kwamen we op een afgelegen zijweggetje terecht. We volgden een poosje het kronkelige weggetje. Aan weerszijden zagen we hier en daar een boerderij… Nog even…… bestemming bereikt! Aan onze rechterkant zagen we onze plaats van bestemming, wat er uit zag als een boerderij?! Dit kon toch niet het goede adres zijn? Voor de zekerheid checkten we het adres nog eens een keer. Maar onze ogen hadden ons niet bedrogen. We moesten hier zijn. Langzaam reden we de oprit op. Vanuit onze ooghoeken zagen we hoe we werden aangestaard door een driepaar lodderige ogen. In het weiland naast ons stonden drie enorme lakenvelders ons onverschillig en onbeleefd aan te staren met een blik van: ‘wat hebben jullie hier te zoeken?’
We trokken ons er maar niets van aan. We reden door totdat we de schuur en het huis bereikten. We parkeerden de auto op het terrein en stapten uit de auto. We keken eens rond. Nog geen motorbike te bekennen? We liepen over het erf en keken goed om ons heen. Vlak voor ons zagen we iets wat inderdaad wel iets te maken kon hebben met onze test. We zagen een klein veld met een paar oranje pionnetjes… Het kon van alles betekenen, maar het gaf ons toch enige hoop! We liepen door naar de schuur, wat van dichterbij gezien toch meer beloofde dan een gewone schuur. We klopten op de deur en een vriendelijke vrouw opende de deur. Nog steeds was er enige twijfel in ons hart, en aarzelend vroegen we of wij hier werden verwacht voor onze motorbike test. ‘Marlies en Corine?’ Ons laatste restje twijfel vertrok met de noorderzon. We waren aan het juiste adres!
Nu moesten we ons zorgen maken over onze test. We moesten wat papieren invullen en daarna werd ons via de computer uitgelegd hoe de test in elkaar zat en wat er van ons verwacht werd.
Marlies was de eerste. Ik moest in het kantoortje blijven wachten, en Marlies werd mee naar buiten genomen. Ik zat vol spanning te wachten natuurlijk. Op een gegeven moment kwam de man alleen terug en zei dat het mijn beurt was. We liepen naar buiten en gingen inderdaad naar het terrein met de oranje pionnetjes, die ik daarvoor al gespot had. Toen zag ik daar Marlies zitten op een best wel grote motorbike. Ze kon bijna niet met de voeten bij de grond. Als ik niet zo gespannen was had ik moeite gehad om niet hard op te lachen. In plaats daarvan keek ik verwachtingsvol naar haar gezicht? Geslaagd? Ik kon niets van haar gezicht aflezen en ik durfde het ook niet te vragen. Afwachten dan maar. Ik was nog niet aan de beurt begreep ik want de instructeur liep door naar Marlies en gaf haar enige instructies. Het was de bedoeling dat Marlies de motorbike achteruit moest inparkeren. Klinkt heel simpel maar dit was nog niet zo’n gemakkelijke opdracht, zeker niet voor Marlies omdat je daarbij beide voeten voor op de grond nodig hebt. Maar voetje voor voetje, en met een handje van de instructeur lukte het haar prima!
De volgende opdrachten waren simpel. We moesten verschillende scherpe bochten uitvoeren om de pionnen heen. Een andere opdracht was dat we op een zeer laag tempo om de pionnen heen moeste rijden zodat de instructeur op die manier kon ze zien hoe goed ons ballans was op de motorbike. Een volgende opdracht was de noodstop. We moesten ons tempo opvoeren tot een bepaalde snelheid en dan een directe stop maken. Deze opdrachten gingen ons allemaal prima af. Ik vergat nog een keer het knipperlicht aan en af te doen maar daar deed de instructeur gelukkig niet zo moeilijk over. Toen we beiden onze opdrachten hadden uitgevoerd moesten we de motor in de schuur zetten. Vol spanning wachten we af. Onze instructeur was een hele aardige man maar dat zei natuurlijk niets over het feit of wij geslaagd waren ja of nee. Of misschien toch wel,.. het volgende wat hij zei was dat we allebei geslaagd waren. Yes!!!! Hij zei dat hij kon zien dat we ervaring hadden in het rijden van een farmbike en vertrouwde ons volledig op een bike. Het klonk ons als muziek in onze oren!
Heerlijk, dat opgeluchte gevoel dat je dan altijd krijg nadat je een examen hebt afgelegd. Het is voorbij en het is gelukt. We gingen terug naar het kantoor waar we onze papieren in onze hand kregen gedrukt. Klaar!
Ik weet niet meer hoe het te sprake kwam maar we bleven nog even aan de praat en het gesprek kwam op onze theorie examen. We zeiden dat we nog moesten beginnen met het studeren van de theorie en dat dat ons nog wel wat tijd zou gaan kosten. Ze zeiden dat we ons daar niet druk om moesten. Toen kwamen ze op ze met het volgende voorstel. “Wat als wij jullie nu de theorielessen geven en dan kunnen jullie vanmiddag in de stad jullie theorietest gaan doen. Wij keken elkaar aan.. Hoe kunnen we in één dag onze theorie leren, en dan ook nog in het Engels?? Nee, dat is onmogelijk. Onze instructeur mengde zich ook in het gesprek en verzekerde dat het geen probleem zou zijn en dat ze vaker mensen van overzee hadden gehad en die hadden het ook gehaald. Hij verzekerde ons dat het wel goed zou komen met ons. We gingen overstag. Het was nog vroeg en we hadden nog een paar uur om te leren. En als we zouden falen, niemand die het zou weten dan ons alleen.
We begonnen meteen. We gingen naar een klein hokje waar we privaatles kregen van onze instructeur. Hij had een bord met daarop alle belangrijke kernpunten die hij behandelde. Daarna ging hij met ons alle belangrijke, mogelijke vragen doorspreken. Op een gegeven moment zei hij dat we het belangrijkste hadden behandeld en dat het tijd werd voor zelfstudie. Hij gaf ons wat oefenmateriaal en liet ons alleen. Ik weet niet hoelang we daar in dat hokje gezeten hebben. Een paar uur??? We kregen nog een keer lunch tussendoor en daarna begonnen we weer vol goede moed. Op een gegeven moment waren we er klaar mee….. Onze hoofden liepen over en we kregen er niets meer in. Daarnaast mochten we wel eens gaan opschieten als we de test wilden gaan maken in de stad. Met ons hoofd boordevol van nieuwe informatie verlieten we de ‘farm’ nadat we hartelijk afscheid hadden genomen van deze aardige mensen... We moesten beloven dat we hun zouden laten weten over de afloop van onze test.
Na een haastige rit waren we nog net op tijd bij het VVV kantoor waar we de test zouden maken. Er stonden twee lange rijen en we besloten om allebei in een andere rij te gaan staan zodat we niet op elkaar hoefden te wachten. Marlies was al snel aan de beurt en was op een gegeven moment al vertrokken. Uiteindelijk was ik dan aan de beurt maar helaas had ik niet de gemakkelijkste vrouw die me hielp. Ze stelde me verschillende vragen en twijfelde of het wel geldig was als ik (een buitenlander) een motorrijbewijs ging halen hier in NZ. Ze ging wat telefoontjes plegen en ik stond daar maar te wachten… Eindelijk was ze tevredengesteld en konden we verder. Ik moest een vingerafdruk laten maken en een oogtest doen. Vingerafdruk was zo gedaan maar bij de oogtest kwamen de problemen. Ik moest door een apparaat heen kijken en daar waren 4 kolommen met letters te zien. Ik moest natuurlijk die letters opnoemen. Ik keek door de kijker en probeerde me op de letters te concentreren. De letters zweefden voor de lens. Uiteindelijk, na een paar keer knipperen met de ogen, lagen ze aardig stil en noemde ik de letters één voor één op tot ik aan het einde van de regel was. Toen stopte ik. ‘Waarom stop je?” Ik keek verbaast omhoog. Ik dacht namelijk dat ik één regel moest lezen maar blijkbaar verkeerd begrepen dus begon ik met het oplezen van de 2e regel. “Wat doe je nou?” Ik keek opnieuw omhoog, verward? Wat deed ik nu verkeerd? Ze moest mijn verwarde blik hebben gezien, en zei pinnig, je vergat een kolom in de eerste regel. Van mezelf was ik er bijna zeker van dat ik de hele regel had gelezen maar goed ik wilde geen problemen veroorzaken en opnieuw begon ik de letters te herhalen van regel 1. Aan het eind stopte ik. Nu stop je weer! Ik snapte er niets meer van, wat wilde die vrouw nou van me. Je bent nog niet klaar met regel 1, je moet de laatste kolom nog. Ik had het niet meer. Het duurde allemaal zo lang en ik was moe en had geen zin meer in al dit gezeur dus ik zei: ‘I have read the hole colom, if you don’t believe me, look by yourself!” Ze keek me vorsend aan en zei. Hoeveel kolommen zie je? 3 antwoordde ik terug. Oké, zei ze. Je hebt een probleem met je ogen. Er zijn namelijk 4 kolommen. Ik keek haar ongelofelijk aan en vroeg of ze niet alsjeblieft een keer wilde kijken of ze het wel goed had, maar nee hoor geen krimp. Ze gaf me nog één keer de kans om te kijken. Ik keek nog een keer goed in de lens. Knipperde met mijn ogen en opeens zag ik dat er werkelijk 4 kolommen waren, maar het probleem was dat ik ze niet alle vier in één keer kon zien. Met mijn linkeroog kon ik de eerste 3 kolommen zien, en als ik mijn linkeroog dichtdeed kon ik met mijn rechteroog de laatste drie kolommen zien. ‘Ik kan de 4 kolommen zien’ zei ik triomfantelijk. Ik had namelijk een idee gekregen. Ik zou met mijn ene oog de eerste 2 kolommen oplezen en dan zou ik de laatste 2 kolommen met mijn andere oog doen. 2+2 bij elkaar opgeteld en ik was klaar! Helaas, ze kreeg me door. Ik was nog maar net begonnen en ze zei me dat ik moest stoppen. Ze vroeg me, wat milder dan eerst, of ik vaker oogproblemen had gehad. Ik zei dat ik nog nooit oogproblemen had gehad maar dat ik de hele dag gestudeerd had en een beetje moe was.
Terstond vertelde ze me dat ik beter naar huis kon gaan, ze kon niets meer voor me doen vandaag. Ik moest morgen maar weer uitgerust terug komen. Daar zat ik dan, had ik de hele dag voor niks zitten leren. Het huilen stond me nader dan het lachen. Er zat niks anders op om het op te geven voor vandaag en ik besloot Marlies op te zoeken. Marlies was ondertussen klaar met de test en was geslaagd! Super, en dat allemaal in één dag!!!!

Ik besloot om de volgende dag toch maar weer opnieuw voor het theorie te gaan maar nu bij een ander VVV kantoor. Ik vertelde maar niks over de oogproblemen die ik die dag van te voren had gehad bij de oogtest anders gingen ze misschien wel kritischer kijken en daar zat ik nou niet echt op te wachten. Gelukkig, het ging allemaal goed zover, de oogtest verliep zonder problemen en voor ik het wist was ik klaar met de test. Nu nog afwachten of ik geslaagd was voor de test. De vrouw van de balie liet met niet lang in onzekerheid en kwam al snel aandraven met de score: 100 procent! Ik kon het bijna niet geloven en liep in een verdwaasde toestand het kantoor uit tot ik in de auto erachter kwam dat ik mijn paspoort nog binnen had laten liggen…. Gelukkig hij lag nog geduldig binnen op me te wachten. Vanaf dat moment waren we beiden de gelukkige eigenaars van ons (Learners=beginners) motorrijbewijs.

Red en Rufus
Ik weet niet hoeveel we jullie al verteld hebben over onze Red en Rufus en of jullie weten wie dat zijn? Red en Rufus zijn/waren onze geadopteerde pets. Red, was een te vroeg geboren kalf. Hij was zó klein toen die geboren was dat je hem bijna over het hoofd zo zien in de paddock. Gelukkig, zagen wij hem wel en hebben ons meteen hartelijk ontfermd over dit kleine dropje. Scott zou hem anders naar de slacht hebben gestuurd maar omdat wij zeiden dat we er wel voor wilden zorgen konden we dat gelukkig nog net voorkomen.
Niet lang daarna kwam iets anders op ons pad. Lam Rufus. Die naam hebben wij trouwens niet voor hem gekozen maar Ben, de baas van de zoon bedacht die naam en omdat wij zo snel geen andere naam konden bedenken is het bij Rufus gebleven. Rufus was geboren op een sheep farm van de ouders van Scott. Toen wij hun een keer gingen helpen op de farm zagen wij het schattige lammetje en waren meteen verkocht. We namen het lammetje mee naar huis waar het meteen dikke vriendjes werd met Red. Sinds dat moment waren en zijn ze onafscheidelijke vriendjes. We hebben er een paar weken heerlijk voor gezorgd. Vooral Marlies was altijd maar druk met ze en zorgde ervoor dat de kleine Red uitgroeide tot een prachtig, gezond kalf. Nee, ze kwamen absoluut geen aandacht te kort die druktemakers! Twee weken geleden kregen we ook nog een foto opgestuurd van Rufus. We herkenden hem bijna niet meer terug. Wat we zagen was een dik, vet bolletje wol. Hij was werkelijk waar zo rond als een tonnetje!
Het grappige was… Een paar weken geleden hadden ze geprobeerd om Red en Rufus uit elkaar te halen. Ze hadden Red bij andere kalfjes neergezet en Rufus bij de schapen geplant. (Scott heeft op zijn farm ook een paar schapen bij zijn huis rondlopen namelijk) Maar dat verliep niet zo vloeiend zoals ze hadden verwacht. Rufus moet de hele dag en nacht hebben lopen doorblaten, net zo lang tot ze hem weer terug bij Red in de paddock hadden gezet! Funny toch die twee, daar krijgen ze vast nog wel wat mee te stellen. Ik zie het al voor me: Een grote koe, en een dik vet schaap onafscheidelijk!:) Wordt nog wat als ze Red willen gaan melken:)

Een kort Marliesverhaaltje
Vlak voor dat we de farm verlieten kregen Marlies en ik de opdracht om de zijkanten van de paadjes te sprayen tegen onkruid. Marlies mocht in de tractor rijden en ik zou voorop in de bak gaan zitten met de sprayen.. Scott zat bij haar in de tractor en gaf Marlies wat instructies over de tractor want het was haar eerste keer.. Ik zat al klaar in de bak met de spuit in de hand. Plotseling een schok, ik greep me vast aan de bak en de tractor begon langzaam achteruit te rijden. Ik draaide me om naar de tractor en voelde plotseling dat ik een beetje omhoog werd gewipt. Ik keek onder de tractor en zag toen mijn verbazing wat de oorzaak was. Onder de tractor lag de motorbike van Scott (of liever gezegd wat er van over was) Scott had hem achter de tractor gezet en was het blijkbaar vergeten. Ik gebaarde wild naar Scott en Marlies en wees daarna naar beneden, onder de tractor. De tractor stond meteen stil maar het was al te laat. Het kwaad was al geschied. We probeerden met ons drieën de motorbike onder de tractor vandaan te trekken, wat ons lukte naar verloop van tijd maar de motorbike was verleden tijd voorlopig. Scott zou proberen hem te laten repareren… En dat was het eind van een heftig tractoravontuurtje!;)

In de tijd dat we in NZ op de farm werkten hebben we geprobeerd om zoveel mogelijk te sparen. Soms ging dat goed, sommige momenten ging dat want minder en ging het er even snel uit dan het er in kwam. Maar goed even over zo’n ‘bad’ moment. Het was op één van onze vrije dagen dat ik op het internet bezig was met wat geld zaken. Ik was bezig om 2000 dollar van onze NZ’se bankrekening over te zetten op de creditcard. Ik was er al even mee bezig maar het internet werkte niet helemaal mee die morgen. Op een gegeven moment werd ik het zat. Ik wist dat ik het ook via de telefoon kon proberen maar ik had er niet zoveel zin meer in. Ik haalde Marlies erbij. Marlies greep meteen de koe bij de horens. Pakte de telefoon en papier en zat er meteen helemaal in. Ze had de telefoon op luidspreker staan zodat ik kon meeluisteren welke stappen er in het menu volgden. Ik had er niet echt behoefte aan om het helemaal te volgen maar op een gegeven moment hoorde ik dat het bedrag 2000 dollar werd genoemd en een ander woord wat me overbekend voorkwam. Ik weet nu niet meer wat het precieze woord was maar het had in ieder geval te maken met het betalen van een boete. (en daar wist ik aardig wat van af omdat ik een paar keer een boete heb moeten betalen) Ik gebaarde naar Marlies dat ze moest stoppen. Marlies was nog steeds aandachtig aan het luisteren naar de stem van het menu en gebaarde me dat ik me stil moest houden. Ik besloot me toen maar afzijdig te houden, misschien had ik het wel verkeerd gehoord. Eindelijk was Marlies klaar met het telefoontje. Helaas, het was niet gelukt zei ze. Ik gaf het toen ook maar op, misschien had ik op een andere dag wat meer geluk. Ik wilde juist de computer afsluiten waarbij ik nog een laatste blik op onze bankrekening had. Mijn ogen werden zo groot als schoteltjes toen ik zag dat er enkele seconden geleden 2000 dollar van onze bankrekening was afgehaald naar het politiebureau. Dat kon niet waar zijn…. We hadden zojuist een donatie van 2000 dollar naar de politie overgemaakt! Ik riep Marlies erbij die ook de schrik te pakken kreeg. We moesten dit zo gauw mogelijk recht zetten. We grepen onze autosleutels en gingen er meteen vandoor. Bij de bank aangekomen hebben we alles uitgelegd en gelukkig hebben zij onze betaling kunnen deleten en hadden we onze 2000 dollar weer netjes terug op onze bankrekening staan…

floppers
Vanaf dat moment ging het bergafwaarts met onze bankrekeningstatus… (Klinkt wel heel drastisch maar het is wel een héél klein beetje zo.).
We zaten vol goede plannen. Ten eerste wilden we graag onze auto verkopen. We hadden onze auto een goede schoonmaakbeurt gegeven tot het er weer uit zag als nieuw! We hadden zelfs geld uitgegeven aan de garage om een deukje weg te werken. Nu moesten we dit oude beestje wel verkopen voor 4000 dollar dachten we. (dat was namelijk de prijs die we er voor betaald hadden) We hadden de auto op internet gezet en ja hoor, diezelfde avond nog kregen we reactie. Wij helemaal blij natuurlijk, het was maar één reactie die we kregen, maar meer hadden we ook niet nodig toch? De mensen klonken heel aardig over de mail en wilden ook nog eens de gevraagde prijs voor de auto betalen wat natuurlijk helemaal mooi was. Ze wilden de auto per schip naar China vervoeren omdat hun zoon daar op dat moment leefde. Ze hadden alleen één voorwaarde ze wilden de auto betalen via Paypall.. Het was de bedoeling dat wij dan een account zouden aanmaken bij Paypall en zei zouden dan het geld op ons account zetten. Daarnaast betaalden ze ons een 1000 dollar extra voor de schipcompagnie en ze vroegen of wij dan die duizend dollar aan de Western Bank wilden betalen want zei hadden geen Western Bank in hun omgeving., Ach, waarom ook niet dachten wij. Wij maakten een account aan bij Paypall. Niet lang daarna kregen we een mail dat we 5000 dollar op ons account van Paypall hadden staan. We wilden nu alles zo snel mogelijk afhandelen en op één van onze vrije dagen besloten we een bezoekje brengen aan de Western Bank om de 1000 dollar voor de schipcompagnie te betalen. Na wat gezoek vonden we eindelijk waar we moesten zijn en legden we onze situatie uit. Achteraf gelukkig dat we dat hebben gedaan want anders waren we nu waarschijnlijk een 1000 dollar lichter in de portemonnee. Blijkt dat er die dag ervoor ook een klant was geweest met bijna hetzelfde verhaal, via Paypall , betaald heeft voor de schipcompagnie maar daarna niets meer de koper heeft gehoord. Bij de bank waarschuwden ze ons om niet met onze koper in zee te gaan tenzij ze gewoon het geld op onze bankrekening wilden storten. Thuisgekomen hebben we meteen een mail gestuurd en gevraagd of ze misschien toch op de gewone manier wilden betalen. Het viel ons mee dat we nog antwoord op deze mail kregen maar ze wilden de auto niet meer van ons kopen. Daar ging onze 4000 dollar!!!.. Helemaal schoongemaakt en opgelapt maar nog steeds niet verkocht. Op dit moment hebben we onze prijs al lang naar beneden gebracht naar 3000 maar nog steeds geen kopers inzicht…. Hij staat nog steeds te koop. Zo als je nog geïnteresseerd ben in een mooie witte Carola Toyota???

Na een paar maanden hard op de farm te hebben gewerkt vonden we dat we wel een vakantie hadden verdiend. Na lang wikken en wegen hadden we een vakantie naar Tasmanië geboekt. Tasmanië is een eiland van Australië. We hadden gehoord dat het een prachtig eiland moet zijn en het moest daar niet zo heel heet zijn als de rest in Australië. Het leek ons wel wat en meteen boekten we een vliegticket. Op het internet waren we een beetje aan het rond kijken voor een plaats om te verblijven. We wilden niet te duur waardoor het moeilijker werd om iets te vinden. We konden niet echt de juiste plek vinden…. Totdat we opeens het idee kregen om naar Bali te gaan. Vraag niet hoe we bij dat idee kwamen, het was er gewoon. We twijfelden niet lang. Bali klonk veel beter dan Tasmanië en alles is veel goedkoper daar dus dat compenseerde weer de overbodige ticket die we naar Tasmanië hadden geboekt. De reiskriebels kregen ons helemaal te pakken en we zagen het al helemaal voor ons.. Wij op Bali; tussen de rijstevelden, op de prachtige stranden en heerlijke Aziatische cultuur opsnuiven.. Even helemaal wat anders, daar waren we wel aan toe. We zaten boordevol ideeën en hadden er ontzettend veel zin in totdat we op het vliegveld waren en we ons incheckten, waar onze ‘Bali-bel’ in één keer uit elkaar spatte. Bij de incheckbalie vertelden ze ons heel liefjes dat we niet naar Bali konden. We konden niet naar Bali!!! Het moest even op ons inwerken… Ze vertelden ons dat onze paspoorten op z’n minst nog 6 maanden geldig moeten zijn als je naar Azië op vakantie wilden. Marlies paspoort was nog maar 5 maanden geldig. We probeerden onze reis nog te redden, zochten zo snel mogelijk de informatiebalie op en vroegen hun om hulp. Ook hun kwamen met het zelfde antwoord. We konden niet naar Bali. Vraag een nieuw paspoort aan, was hun advies! We hadden nog één mogelijkheid. Het vliegtuig naar Tasmanië zou ook deze morgen vertrekken misschien konden we die nog redden. Zo snel we konden renden we naar de incheckbalie voor Tasmanië. Maar we waren net te laat, hij was al gesloten. Het vliegtuig zou al over 10 minuten vertrekken. Daar zaten we dan met lege handen op de Airport in Australië. Twee betaalde vakanties misgelopen…..
We hadden op dat moment niet veel zin meer om nog veel geld uit te geven aan backpackers, eten of dergelijke maar we moesten toch ergens verblijven. Zo kwam het dan dat we onze oude Australische vrienden hebben opgebeld en deze lieve mensen hebben ons dezelfde dag nog opgehaald van de Airport en mee naar huis genomen. We waren blij om Ross en Chris weer terug te zien wat onze dag toch weer goed maakte.
Vanaf dat moment hebben we Ross een beetje op de farm geholpen en in de weekenden verblijven we in een huis in Inverloch. In de weekends hebben we een afwasbaantje in een restaurant en doordeweeks helpen we Ross met het melken van de koeien. Inverloch is een prachtig plaatsje aan de beach. Ross heeft daar een huis te koop staan maar zolang hij het niet verkoopt mogen wij er in verblijven. En wij hebben het erg naar onze zin in ‘ons huisje’.
We hoop jullie de volgende keer weer wat meer te vertellen over onze nieuwe plannen. Op dit moment zijn het nog maar plannen en we willen ze eerst goed uitwerken voordat we jullie er mee gaan vermoeien..

Heel veel liefs en een dikke knuffel!
Marlies en Corine